Diary week 12 & 13: vanuit de rolstoel

De afgelopen twee weken waren niet zo spannend. Als je nu de fotomap op mijn telefoon opent, zie je vooral heel veel foto’s van mijn wond: met verband, zonder verband, met hechtingen, zonder hechtingen.. gelukkig steeds een beetje beter, maar geen materiaal om een blog mee te vullen ;-). Daarom besloot ik de dagboekjes van de afgelopen 2 weken samen te voegen tot een overzicht.

Op maandag maakte ik een lange rit van mijn vriend: vanuit België reden we naar Utrecht om langs mijn huisarts te gaan en wat spullen op te halen bij mij thuis. Omdat ik op 2 hoog woon was het makkelijker als ik even bij mijn moeder zou verblijven. Zij woont in een appartement met een lift. Dus reden we daarna door naar Nijmegen.

De volgende dag was de eerste dag van de lente, en was het zelfs vrij zonnig! Gelukkig had m’n moeder een rolstoel voor me geregeld, en konden m’n vriend en ik even de stad in.  Wist je dat dat dus gewoon onder je verzekering valt? Ik mag ‘m een halfjaar lenen, ze kwamen ‘m netjes afleveren en komen ‘m ook weer ophalen. Super fijn!

Ik geloof dat dit de minst erge foto was om te laten zien. De bloeduitstortingen om de wond heen maakte het geheel nog gruwelijker, alsof ik een flink pak slaag gekregen had haha.

In de eerste week na het ongeluk (mocht je dat nieuws trouwens gemist hebben, check dan dit blogje!) moest ik vooral veel rust houden. In eerste instantie dacht ik prima: er is niks mis met m’n hoofd en handen dus ik kan gewoon werken. Ik heb ook via Skype wel wat meetings gehad, maar eigenlijk schoot het niet veel op. Ik was zó moe. Ik sliep slecht omdat ik niet lekker op m’n zij in de foetus-houding kon liggen (zo slaap ik het liefst) en werd vaak wakker omdat ik allerlei intense nachtmerries had. Bovendien deed m’n been ook nog steeds pijn en kost pijn natuurlijk ook energie. Het meest vervelende vond ik misschien nog wel dat je zo afhankelijk bent van anderen.

Al met al zakte de moed een beetje in m’n schoenen. Het dieptepunt kwam vrijdag, toen ik 3 uur ben bezig geweest met het gaasje losweken dat aan m’n wond vastgekleefd zat… Tja haha, mooier kan ik het niet maken, maar ik voelde me even heel erg rot. Ik had van te voren verwacht dat ik gewoon een lekker weekje rust zou houden en wat series op Netflix zou kijken, maar ik heb vrijwel niets gedaan.

Thank god hadden we die rolstoel! Zo ben ik met m’n moeder meegegaan toen ze woensdag ging stemmen en zijn we nog eens een koffie gaan halen in de stad.

Het valt dan trouwens pas op dat het soms nog best lastig is als rolstoelrijder (hoe noem je dit?!); zo stonden er vaak auto’s op de stoep geparkeerd of zijn sommige stukjes stoep zo smal dat de rolstoel er amper tussen past. Oh en het Kruidvat moet je al helemaal niet proberen, haha.

Maandag bracht mijn broer me naar Utrecht. Inmiddels kon ik met krukken al een stuk beter lopen, dus die twee trappen ging ook wel (zij het erg langzaam, haha). Het was superfijn om weer even in m’n eigen huisje te zijn. Als leuke bonus lagen deze oorbellen op me te wachten. Ik had ze een tijdje geleden al besteld, maar was ze compleet vergeten! Geinig zijn ze he?

‘s Avonds kwamen m’n ex-collega’s van Starbucks me ophalen (jep, ik had m’n rolstoel gewoon meegenomen!). We wilden een hapje eten en belandden bij Vapiano’s. Deze is net nieuw geopend bij het stationsplein, waar o.a. ook Wagamama’s en Five Guys zit. Het is een mooie zaak, maar ik ben er niet echt fan van. We hebben 45 minuten moeten wachten (als in: in de rij staan!!) op ons eten, en echt lekker vond ik het niet? Ik vond het allemaal een beetje klef, het proefde niet heel vers.

Later in de week ben ik met mijn vriend nog eens gegaan omdat ik een diner voor 2 kreeg via een PR-bureau, maar eigenlijk was het ‘t zelfde verhaal. Weer drie kwartier gewacht, en het eten was niet super bijzonder. Hopelijk zijn het slechts opstartproblemen en gaat het straks beter!

In plaats van een toetje bij Vapiano’s rolden we daarom door naar Five Guys, waar we een milkshake haalden. Je kunt daar allerlei smaken mixen, dus ik ging voor chocolade-oreo-salted caramel. Heeeel lekker!

En ‘s avonds speelden we Exploding Kittens. Zo’n leuk spel!! Ik moet binnenkort maar weer eens een nieuw blogje over spellen schrijven. Ik schreef al eerder over leuke (bord)spelletjes, maar ik heb weer een hoop nieuwe spelletjes ontdekt die vooral leuk zijn om zo op borrelavonden te spelen.

Dinsdagochtend mochten m’n hechtingen eruit. Hoewel iedereen zei dat dat nauwelijks pijn zou doen, vond ik het toch een beetje spannend. Helaas waren mijn hechtingen heel strak gezet, omdat de wond zo diep was. Het verwijderen deed hierdoor wel pijn, alsof ze de korsten eraf trok! Er moesten er 12 uitgehaald worden, halverwege hebben we even gepauzeerd omdat ik bijna van m’n stokje ging :p

De rest van de dag moest ik rust houden, dus heb ik lekker in bed gelegen met B&J en ben ik (opnieuw) begonnen met Friends. Zo leuk om weer terug in de nineties te worden gegooid, love de kledingstijl van Rachel haha. Ook grappig om te zien dat zoveel alweer terugkomt in de mode!

Woensdag was m’n vriend er weer en begonnen we de dag gelijk goed met pancakes!

Op donderdag gingen we langs m’n babyneefje en daarna aten we bij Wagamama. Ik had zo’n zin in ramen!

Afgelopen week had ik geen colleges meer, omdat de tentamenweek eraan komt. Wel genoeg deadlines dus om aan te werken, dus overdag hebben m’n vriend en ik vooral samen gestudeerd. Wel zo gezellig :-)

Zaterdagavond gingen we langs bij vrienden waar we weer Exploding Kittens speelden en deze dobbelvariant van Kolonisten van Catan. Ik kende ‘m nog niet, maar hij is wel geinig! Nog eentje voor op het lijstje ;-)

Gisteren vierden we Pasen met z’n tweetjes met ons favoriete ontbijt: American pancakes! De rest van de dag waren we bezig voor school. Mijn vriend aan z’n scriptie, ik aan verschillende essays. Beetje een saaie Eerste Paasdag, maar wel lekker productief!

Inmiddels gaat het een stuk beter met me. Het heeft me goed gedaan dat ik weer lekker in m’n eigen huisje zit in m’n eigen stad met m’n vrienden en m’n vriend. Bovendien gaat het echt elke dag beter, binnenshuis kan ik weer voorzichtig een beetje lopen. Ben ontzettend blij dat ik zoveel lieve vrienden en familie om me heen heb, ik hoop dat dit de eerste en de laatste keer was dat ik zo op anderen moest leunen..

Jullie ook nog bedankt voor alle lieve berichtjes, dat doet echt wat met je! Niet dat m’n wond sneller geneest haha, maar het medeleven is fijn :-) Ik hoop dat ik de komende week weer wat meer puf heb zodat er ook wat blogjes online verschijnen. Oh en vergeet ook niet de blog die afgelopen week online kwam, ik mag een massage weggeven!

Dit was een iets minder spannend en happy blogje dan normaal, maar het leek me wel zo eerlijk om deze ook online te laten komen. Ik ga heeeel hard duimen dat ik komende week weer fatsoenlijk kan lopen zodat we onze vakantie van volgende week niet hoeven te cancelen!