Photo by Ana Popovic
Misschien wel het meest nutteloze (en waarschijnlijk ook tijdverspillende) wat je kan doen: proberen te voldoen aan andermans verwachtingen. Verwachtingen van je ouders, je vrienden, de maatschappij.. Allerlei verwachtingen, vaak deels gebaseerd op eigen vermoedens (en dus eigen verwachtingen?) die vooral leiden tot spanning, stress en vermoeidheid.
Zelf heb ik ook lang geprobeerd om aan andermans verwachtingen te voldoen. Inmiddels kan ik dat gelukkig een stuk beter loslaten, en doe ik vooral waar ik zelf zin in heb.
Het ontstaan van verwachtingen
Verwachtingen ontstaan al bij je geboorte. Je ouders verwachten waarschijnlijk dat je zal opgroeien tot een leuke, onafhankelijke volwassene. Misschien wel met partner en baby. Je vrienden verwachten misschien dat je net zo ambitieus bent als hen, en hetzelfde carrièrepad hebt uitgestippeld. Oh en dan is er nog de maatschappij, die ervan uitgaat dat je netjes je diploma behaalt, een baan en een koophuis krijgt en een gelukkig maar succesvol leven leidt. Alles binnen de perken.
Als kind leer je al snel dat het niet leuk is om buiten de boot te vallen, je wil ergens bijhoren. Dus smeek je dagenlang bij je ouders om een furby en kijk je stiekem GTST zodat je de volgende dag mee kan praten op het schoolplein (yup, true story). Want niet meedoen betekent anders zijn, en anders zijn is raar.
Nou draaide het als kind vooral om ‘erbij horen’, toen ik wat ouder werd wist ik niet meer waar ik precies bij wilde horen. Door het ontbreken van een duidelijk doel of richting, besloot ik naar anderen te luisteren. Misschien hadden zij wel een idee. Ik ben van nature misschien een beetje een pleaser (al zou ik het liever nuanceren naar dat ik anderen graag gelukkig zie) en een perfectionist, maar heb best wel een eigen willetje – en dat botst. Want anderen tevreden stellen én doen wat je zelf wilt gaat nou eenmaal niet altijd samen.
Verwachte verwachtingen
Door altijd aan andermans verwachtingen proberen te voldoen, loop je eigenlijk altijd op je tenen. Bang om anderen teleur te stellen. Hoe vervelend dat ook is: dat gebeurt toch wel. Zie het als een goed leermoment voor de ander, over hoe om te gaan met teleurstellingen ;-). Door altijd aan andermans verwachtingen proberen te voldoen, laat je eigenlijk je leven bepalen door de ander. Uiteindelijk heb je maar een leven, en ben jij degene die ‘m zal moeten invullen. Vrij zonde (en dus zinloos) wanneer je dat door een ander laat bepalen.
Toch is het nog niet zo makkelijk. Naast verwachtingen van anderen, zijn er ook nog de verwachte verwachtingen van anderen. Verwachtingen waarvan je denkt dat anderen deze van jou hebben, terwijl dit mogelijk helemaal niet zo is. Eigenlijk dus een verwachting vanuit jezelf, maar bepaald door anderen. Nog zinlozer dus.
Zo zat ik een paar jaar terug een beetje in de knoop met mezelf. Ik had voor de tweede keer vroegtijdig een studie afgebroken en wist niet meer zo goed hoe nu verder. De druk om het nieuwe schooljaar weer aan een opleiding te beginnen was groot, want ik wilde ‘nuttig’ bezig zijn. Om de een of andere reden voelde ik vooral heel erg de verantwoording naar mijn ouders, de druk om hen trots te maken (wat in mijn ogen destijds alleen kon door een succesvolle student te zijn). Grappig genoeg waren juist zij degenen die voorstelden om een tussenjaar te nemen, even niet te studeren en alles op een rijtje te zetten. Ik heb geloof ik nog nooit zo’n grote opluchting gevoeld.
Maar wat wil ik zelf eigenlijk?
Nog steeds weet ik niet precies wat ik zelf wil. Als je me vraagt waar ik mezelf over 5 jaar zie, dan hoop ik vooral dat ik gelukkig ben (en eindelijk een opleiding heb afgerond ;-)). Dat gebrek aan heel concrete doelen kan ervoor zorgen dat je gaat leven naar andermans verwachtingen, maar het kan juist ook zorgen voor vrijheid. Je zou het als ambitieloos kunnen omschrijven, maar ook als tevreden? Doordat ik niet van mezelf verwacht om over 5 jaar een topcarrière of een baby te hebben, kan ik mezelf daarin ook niet teleurstellen. Ik stel liever doelen op een kortere termijn, zodat ik daar ook eerder de vruchten van pluk.
Door als belangrijkste doel te stellen dat ik gelukkig wil zijn, en wil doen wat ik leuk vind, laat ik me ook minder makkelijk leiden door anderen. Ik vind mezelf leuk hoe ik ben. En ja, er is altijd ruimte voor verbetering en groei, zelfs met aanvulling van anderen – zo lang ik maar de touwtjes in handen houd.
5 tips over hoe om te gaan met verwachtingen
Ik hoop dat ik jullie kan inspireren om ook de touwtjes in handen te nemen, en zelf je leven in te richten. Nog een paar tips die je daar bij zullen helpen:
♥ Word assertiever. Leer nee te zeggen tegen dingen die je niet wil doen. Ik doe alleen nog maar waar ik zelf zin in heb, tenzij het een investering is. Zo kan ik soms ook wel iets leukers bedenken dan leren voor een tentamen, maar mijn opleiding is een investering in de toekomst. Hetzelfde geldt voor het helpen verhuizen van een vriend – misschien niet je favoriete hobby, maar het is een investering in jullie vriendschap (en recht op een wederzijdse dienst wanneer je zelf gaat verhuizen ;-)).
♥ Zoek uit van wie je energie krijgt, en wie de ‘bloedzuigers’ zijn – en ontwijk deze zoveel mogelijk. Ik krijg energie van creatieve, vrolijke mensen die overal mogelijkheden in zien. Nieuwsgierige avonturiers, die net als ik alles willen weten en de wereld willen ontdekken. Minder prettig vind ik chagrijnen en pessimisten, lamballen die niet vooruit te branden zijn. Zulke mensen zuigen alle energie uit me, en daarom probeer ik zo min mogelijk met dit soort mensen om te gaan.
♥ Dit geldt natuurlijk niet alleen voor mensen, maar ook voor ‘dingen’. Zo word ik gelukkig van verse bloemen en plantjes, creatief bezig zijn en erop uitgaan. Dit probeer ik dan ook zoveel mogelijk te doen.
♥ Leer van jezelf te houden. Pas wanneer je helemaal oke met jezelf bent (en ja, dan mag je heus nog wel eens zeuren over die ene pukkel), kun je sterk in je schoenen staan en andermans verwachtingen naast je neerleggen. Als jij tevreden bent, wat doet het er dan toe wat de ander er van vindt? Dit vergt wel een hoop zelfvertrouwen, dat je misschien niet 1,2,3 hebt. Begin met af en toe tegen jezelf zeggen hoe leuk je bent, en dat je er mag zijn. Klinkt zweverig of misschien zelfs arrogant, maar als je jezelf kan doen laten geloven dat je een nietsnut bent, dan werkt de positieve benadering ook!
♥ Als laatste tip verwijs ik je graag door naar Merel, van de Groene Meisjes. In haar audioblog vertelt ze over het voldoen aan je eigen ideaalbeeld – iets waar ook een hoop verwachtingen bij komen kijken. Want zelfs als het je lukt om andermans verwachtingen te negeren, zijn er natuurlijk ook nog je eigen verwachtingen. Merel geeft een aantal hele goede tips, erg inspirerend!
Dit bericht heeft 24 reacties
Oh mooi stukje! Ik ben het laatste jaar vooral bezig geweest om de, zoals jij het noemt, bloedzuigers uit mijn vrienden te schrappen. Ik steek liever energie in mensen die die energie ook weer teruggeven :)
Ja, zo belangrijk! Ik ben daar de laatste jaren ook mee bezig geweest. Helaas kun je ze nooit helemaal ontwijken (zoals een bloedzuiger in de vorm van je baas haha), maar in mijn vriendengroep zitten alleen maar leuke, energiegevende mensen :-)
Wat een mooie post, Marlous. Ik denk dat iedereen haar op een bepaald punt in haar/zijn leven wel mee te maken krijgt, maar ik heb het gevoel dat het vooral de kop opsteekt bij belangrijke beslissingen. Wat jij had na je twee vorige studies, heb ik nu ik bijna afgestudeerd ben. De vraag wat ik leuk vind is misschien nog wel belangrijker dan wie ik ben, maar op beide heb ik geen antwoord. De mensen om me heen weten dat wel. Ik ben geneigd op ze af te gaan, maar tegelijkertijd was ik de enige die alle veranderingen van afgelopen jaar heeft gevoeld en kunnen zij daar dus moeilijk over oordelen. Ik vind het niet moeilijk om mezelf te zijn (of assertief, of prioriteiten te stellen) maar de dingen en mensen vinden die me energie geven, wil niet echt lukken. Aangezien ik me voor kan stellen dat je tijdens je tussenjaar misschien juist weer uit hebt gevonden wat je leuk vond, heb je nog een tip voor me op dit stukje van mezelf weer terug te vinden? :-) Ik heb het gevoel dat ik veel op automatische piloot ben gaan doen, omdat het dingen zijn die ik al zo lang doe of omdat anderen vinden dat ze bij mij horen… Als ik nou maar weet wat ik leuk vind, dan ga ik daarna wel uitvinden wat ik nu precies wil, haha!
Thanks voor je lieve comment! Er is natuurlijk wel een verschil aan het voldoen aan andermans verwachtingen, en het advies vragen aan anderen. Ik vind het vaak juist heel verhelderend om aan anderen te vragen hoe zij mij zien, en wat ze in mijn situatie zouden doen. Het is alleen belangrijk om vervolgens wel je eigen keuze te maken.
Ik heb achteraf denk ik wel veel aan dat tussenjaar gehad ja. In het begin voelde ik me vreselijk: ambitieloos en een nietsnut. Later veranderde dat juist: ik had eindelijk eens zélf een keuze gemaakt! Ik leerde vooral heel erg in het nu leven, niet te ver vooruit plannen en dus ook geen grote verwachtingen van de toekomst hebben. Zoals ik al schreef kan dat misschien ambitieloos overkomen, maar het geeft mij juist heel veel vrijheid. Ik zou dus zoveel mogelijk uitzoeken waar je blij en gelukkig van wordt, en dat gaan doen. Juist nu je (bijna) afgestudeerd bent, maar nog niet vast zit aan een baan/koophuis/partner/kids heb je alle vrijheid en ruimte om dat te ontdekken! Succes! :-)
Heel fijn blogje dit! Vooral die een-na-laatste tip, leer van jezelf houden.. Dat is bij veel mensen nog iets om aan te werken voor jezelf, denk ik. Bij mij in ieder geval wel! Met nummer 2 was ik overigens al bezig voor mezelf :-) Vriendschappen of relaties met mensen die niet werken; hop, weg d’r mee! Ik weet inmiddels wel aan wie ik echt wat heb, en probeer me zoveel mogelijk op hen te richten!
Fijn als iemand je even een spiegel voorhoudt. :-)
Wat een fijne blogpost is dit! Ik heb er laatst ook over geschreven, over een verwachtingsloos leven :) Want die stomme verwachtingen van andere mensen, situaties en van jezelf belemmeren eigenlijk alleen maar. Dus yay! Ik sla hem op, van die tips, die zijn wel fijn! Liefs
Fijn dat je hierover schrijft. Ik voel ook altijd een bepaalde druk vanuit de maatschappij en wil graag mijn ouders trots maken. Faalangst en perfectionisme hebben hier een grote rol in. Ik probeer dit de laatste tijd wat meer los te laten, maar dat blijft toch best lastig..
Mooi stukje. Ik probeer mij heel bewust te zijn van eventuele verwachtingen. Dat voorkomt teleurstelling. Voor mij is het vooral belangrijk om dingen te doen waar ik blij van word. En soms ook dingen die ik niet zo leuk vind, maar dan inderdaad als investering.
Wat een mooie blogpost. Zet mij weer even aan het denken. Ik ben een flink stukje ouder dan jij en weet inmiddels dat het omgaan met verwachtingen beter gaat naarmate je ouder wordt. Ik vind jouw punt om van jezelf te houden zo belangrijk. Dat maakt het leven een stukje makkelijker en de wetenschap dat er altijd wel mensen zijn die iets van je zullen vinden. Knap hoe jij dat al allemaal kunt verwoorden. Voor veel ‘jong volwassenen’ zou een tussenjaar prima zijn. Als je iets ouder bent kun je beter keuzes maken v.w.b. je studie, loopbaan of toekomst.
Wat een mooie post Marlous! Volgens mij is dit iets waar iedereen zich wel schuldig aan maakt. Ik was daar niet lang geleden echt heel erg mee bezig, nu zijn de enige verwachtingen waar ik me echt dagelijks mee bezighoud nog die van mij en van mijn vriend. Ik hoef ook niet meer door iedereen leuk en aardig gevonden te worden, dat scheelt misschien een hoop. Zal wel horen bij het ‘volwassen worden’, dat ik ineens een stuk rustiger ben daarin. Maar toen ik begon met mijn nieuwe baan was het weer even lastig, uitvinden wat mensen van je verwachten en kijken of dat haalbaar is, terwijl ik wéét dat ik goed ben in mijn baan dus als ik me daar gewoon mee bezig zou houden, is dat perfect wat ze verwachten. Goed, ik praat een beetje in een cirkel maar ik vind ‘t een hele fijne post <3 En het moment dat je dingen los kan laten, wordt het zoveel rustiger :)
Fijn stukje! Ik vond het altijd heel moeilijk, deed echt dingen omdat ze zo hoorden, of werden verwacht dus. Inmiddels een stuk minder, kies meer voor mezelf. Maar soms krijg ik het nog weleens benauwd als iedereen een mening heeft en me ergens heen wil sturen.
Heel mooi, inderdaad! In herken wel een beetje hoe je jezelf omschrijft: een pleaser, maar wel met een eigen willetje. Zo ben ik ook wel een beetje en inderdaad, dat kan botsen en daar kun je behoorlijk mee in de knoop komen te zitten. Ik merk dat ik steeds beter leer kiezen voor dingen waar ik energie van krijg, zoals jij ook al schrijft in je tips, en dat helpt mij daar heel erg bij. :)
Wat een mooie post Marlous. Ik herken mezelf er ook grotendeels is. Ik merk wel dat ik in de loop van de jaren wel meer mijn ‘eigen ding’ ben gaan doen. Toch kijk ik nog teveel naar verwachtingen van anderen. Ben ik bezig met een opdracht dan probeer ik te ‘raden’ wat de ander verwacht, waardoor ik compleet blokkeer. Zonde.
Bedankt ook voor de tip van audioblog, ik vind hem onwijs motiverend!
Wie dat vijf jaren plan ooit bedacht heeft? Dat is toch veel te lang?? Ik heb laatst een heel losjes twee-jarenplan gemaakt met mijn vriend, om ruimte te maken voor onze beide gedachten hierover en om te zorgen dat we die plannen sámen gaan uitvoeren en niet los van elkaar. Nee zeggen blijft lastig, maar ik leer wel van elke verkeerde ‘ja’ die ik zeg. ;)
Haha stiekem GTST kijken, herkenbaar;)
Wat een fijn stuk! Ik heb hier vorig jaar enorm mee gezeten. Ik moest na mijn studies zo snel mogelijk een job vinden. Want dat verwacht de maatschappij van jou… Gaten in je CV zijn niet oké. Ik werd bij interimkantoren meteen in een hok ‘schoolverlater’ gestopt, ook al was ik afgestudeerd en had ik een hoger diploma. Ik kreeg amper goede aanbiedingen. Ik heb uiteindelijk een jaar als klantendienstmedewerker gewerkt en ik haatte het er echt. Ik vond mezelf zo nutteloos! Ik haatte mijn job, ik was volledig uitgeblust na het werk en ik had nergens meer zin in. Ging dit mijn leven zijn? Ze verwachten van je dat je meteen na je studies een droomjob vindt en vooruit gaat met je leven (huisje, tuintje, kindje…). Ik wilde dat allemaal niet! Ik wist helemaal niet wat ik wilde! Vreselijk gevoel. Ik ben even werkloos geweest en heb uiteindelijk een job gevonden die ik echt graag doe en ik heb bakken energie over na het werk! Ik ga binnenkort heerlijk op vakantie en heb een lijstje gemaakt met alle droomreizen die ik wil maken voor mijn dertigste. Al mijn vrienden zijn aan het trouwen en kindjes aan het krijgen. Ik ben aan het sparen voor een rondreis door Australië en Nieuw-Zeeland van 3 maanden of langer (op mijn dertigste wil ik deze reis maken, dus nog 4 jaar sparen ^-^). Voor mij is een job bijzaak, ik wil genieten van het leven. Ik heb nog niet meteen mensen in mijn omgeving die hetzelfde denken als mij, maar ik vermoed dat ik zo’n mensen nog wel leer kennen. Misschien wel op mijn reizen :-)
Wauw, goed stuk! Het kan inderdaad heel vermoeiend zijn om constant te proberen om te voldoen aan verwachtingen. Ik vind dat ik het al beter doe dan eerst maar nog steeds kan ik bijvoorbeeld op vragen antwoorden geven waarvan ik denk dat dit het beste antwoord is voor de ontvanger zeg maar, maar wat niet per se helemaal is wat ik zou zeggen als ik geen rekening zou houden met anderen. Beetje onduidelijk maar hoop dat je het snapt :-). Oftewel, ik ga deze blogpost even onthouden!
Wat een mooie en verhelderende blogpost! Bedankt voor de tips!
Ah, zo herkenbaar. Ik ben zelf ook met mijn eerste studie gestopt en erna met veel tegenzin een tweede studie (als leerkracht lager onderwijs) afgerond, terwijl ik er eigenlijk ook mee had moeten stoppen om me te focussen op iets wat ik écht graag deed. Heb ondertussen wel geleerd dat ik niet aan andermans verwachtingen moet voldoen, want die maken mij niet gelukkiger :) Super dat je zo eerlijk bent, Marlous! Dat is echt de reden waarom ik elke keer naar je blog terugkeer :) xx
Wat een lief en mooi compliment! :-)
Pingback: Week report #19 - Streets Ahead
Hey Marlous!
Het is alweer een blog uit de oude doos maar niet minder inspirerend. Je schrijft hierover echt zo prachtig en herkenbaar! Ik zou willen dat verwachtingen wat minder een rol spelen in ons leven. Zou het iets vrouwelijks zijn of hebben mannen hier ook last van?
Nog een leuke tip: in de top 2000 a gogo van 30 december vertelde de burgemeester van Rotterdam (Aboutaleb) over zijn 5 jaren plan. Best een grote dude met een hoge baan enzo, en hij zegt dus dat ie boos wordt als mensen aan hem vragen wat zijn plan is voor zijn leven. Hij zegt ‘het leven maakt plannen voor je’. Als je alles volplant dan beleef je helemaal geen avonturen meer. Hier de link (ongeveer vanaf minuut 30 zie je een interview met hem).
http://www.npo.nl/top-2000-a-gogo/30-12-2016/VPWON_1263261
Ik vond het in ieder geval heel tof dat zo’n grote baas en politicus ook zo’n levenshouding kan hebben!
Oh wat een goede tip, leuk! Ik ga er eens naar kijken. Klinkt inderdaad interessant.