We wonen in een super mooi gerenoveerd appartement in hartje Antwerpen. Als we de deur uit stappen staan we midden in de stad. Er is altijd wat te doen en elke dag ontdekken we iets nieuws. We hebben het geweldig hier! Maar: is wonen in Antwerpen alleen maar leuk? Spoiler: nee.
Een persoonlijke noot
Ik deelde het laatst al in een dagboekje; af en toe heb ik last van een dipje. Omdat ik als voornemen had om dit jaar meer persoonlijk te bloggen én omdat ik het belangrijk vind om niet alleen de rooskleurige kanten van mijn leven online te delen, kom ik vandaag met een lijstje wat er níet leuk is aan deze hele emigratie. Overigens is de titel een beetje misleidend: daar had net zo goed een andere stad kunnen staan.
Ik deelde een tijdje terug hier al kort wat over op Instagram, maar het leek me de moeite om er ook een blog over te schrijven. Dan kan ik er wat meer tekst en uitleg bij geven.
1. Ik mis mijn vriendinnen
Hoewel dit een heel logisch punt is, had ik niet verwacht dat ik hier zoveel moeite mee zou hebben. Ik heb een goede band met mijn vriendinnen, sommigen zag ik ook in Utrecht maximaal 1 keer per maand. Bovendien maak ik ook makkelijk een praatje met anderen en is mijn sociale behoefte snel vervuld.
Dat was ook niet het probleem, langzaam maar zeker begin ik in Antwerpen mijn eigen vriendenkring op te bouwen. Ik kom er nu achter dat ik juist mijn echte BFF’s mis. Zij die mij door en door kennen, waarbij ik aan een half woord genoeg heb en die vrijwel alles van mij weten (ook de #tmi dingen). Hoewel we in Utrecht ook steeds drukker werden met serieuze full time jobs, vriendjes en andere bezigheden was het in ieder geval nog mogelijk om even snel of juist spontaan af te spreken. Ik denk dat ik dat het moeilijkste vind: dat je nu alles opeens moet plannen. Dat je niet zomaar even een avondje naar de bioscoop gaat of tussendoor een koffie gaat drinken.
Maar, on a positive note: ik heb het videobellen herontdekt en dat is eigenlijk best gezellig. Afgelopen week hing ik zonder dat ik het doorhad 2 uur aan de telefoon en met een kop thee erbij leek het echt alsof mijn BFF gewoon bij me op de bank zat. Ik voel me alleen soms nog een beetje bezwaard om ‘gewoon voor de gezelligheid’ te bellen, maar ik denk dat ik dat vaker moet doen.
2. Al het regelwerk geeft kopzorgen
Eerlijk: ik ben een klein beetje een controlefreak. Niet ongezond, maar ik ben goed georganiseerd en houd graag de touwtjes in handen zeg maar. Bij een emigratie komt heel veel regelwerk kijken. Zo moet je je natuurlijk inschrijven op een nieuw adres, je moet je zorgverzekering regelen, een bankrekening openen, andere rekeningen of verzekeringen in Nederland sluiten en het allerbelangrijkste: je moet een verblijfsvergunning aanvragen. En daarvoor moet je aan bepaalde voorwaarden voldoen.
Dit is misschien naïef, maar ik had hier helemaal niet zo bij stil gestaan. Ik dacht dat ik als EU-burger wel gewoon m’n gang kon gaan in België. Je zou denken dat iemand die gaat emigreren naar een ander land vooraf wat meer research doet, maar het was gewoon echt niet bij me opgekomen. En eigenlijk geeft iedereen die ik hierover vertel (zowel Nederlander als Belg) dezelfde reactie: ‘huh, is dat nodig dan?’.
Gelukkig komt dit vast allemaal wel goed, zodra ik een baan heb ben ik geloof ik vrijwel zeker van een verblijfsvergunning voor de komende 5 jaar (daarna zien we wel weer). Toch zorgt het feit dat ik daar niet 100% zeker van ben af en toe nog voor wat gepieker. Dat Shirley die op dit moment hetzelfde proces doormaakt soms andere antwoorden op precies dezelfde vragen krijgt helpt dan niet mee. Al heb ik van andere Belgen begrepen dat al dat geregel hier in het algemeen vaak onduidelijk is en lang duurt. Ik probeer het maar niet te persoonlijk te nemen en wacht gewoon af!
3. Al die nieuwe indrukken zijn vermoeiend
Af en toe heb ik dagen dat ik m’n bed niet uitkom. Of dat ik wakker word met knallende koppijn die de hele dag niet over gaat. Dan voel ik me zo extreem moe. Raar dacht ik, want in principe ben ik eigenlijk nog gewoon vakantie aan het vieren. Het duurde even totdat ik doorhad waar die vermoeidheid vandaan kwam.
De afgelopen weken hebben we veel bezoek gehad. Vrienden en familie, zelfs helemaal vanuit Nederland. Trots show ik dan ons appartement en mijn nieuwe woonplaats. Het is fijn om weer even omringd te zijn met bekenden. Toch ben ik na zo’n bezoek altijd gesloopt. Er waren weken dat elke avond wel iemand anders langs kwam, omdat we dat ook heel graag wilden. Pas na afloop bedachten we dat we misschien beter een bankhangavond hadden moeten inplannen.
Niet alleen het bezoek maar ook een nieuwe woonplaats kost energie. Nieuwe indrukken, nieuwe plekken ontdekken. Nieuwe routes vinden om vervolgens te verdwalen. Nieuwe mensen leren kennen, nieuwe producten proberen. Ik had niet verwacht dat het verwerken van al die prikkels en nieuwe dingen zoveel energie zou kosten.
Ik ben dol op nieuwe hotspots ontdekken (soms voelt dit nog steeds als een grote citytrip), maar ik mis soms van die vaste honken, zoals ik die in Utrecht had. Winkels en koffiebarren waar je het personeel kent en dus even een praatje kan maken. Lunchtentjes waarvan je weet dat ze een goede menukaart hebben zodat je niet hoeft na te denken als iemand vraagt ‘waar gaan we eten?’. Al is dat vast een kwestie van tijd.
Maar toch: ik zou het voor geen goud willen missen
Want ondanks dat het allemaal veel energie kost en soms met wat emoties gepaard gaat, ben ik nog steeds heel gelukkig. Antwerpen is een heerlijke stad om te wonen. Ons appartement wordt elke week een stukje mooier en voelt echt als thuis. En ik heb de afgelopen weken al zoveel leuke nieuwe mensen leren kennen!
Ook met mijn zoektocht naar een job gaat het goed. Ik heb al een aantal sollicitaties staan en al veel leuke contacten op gedaan. Ik heb er dus wel vertrouwen in dat dat goedkomt, en zodra ik een baan heb zal ik me waarschijnlijk nog meer thuis voelen in Antwerpen.
No worries dus, ik wilde alleen ook de mitsen en maren delen van deze hele ervaring. Ik vind die openheid belangrijk en er is vast iemand op deze aarde die met hetzelfde in z’n maag zit. Dan hoop ik dat ik een stukje herkenning kan bieden. Al schijnt de echte dip nog te moeten komen: de meeste migranten ervaren rond 3-4 maanden na de emigratie een dip. Ik houd jullie op de hoogte ;-)
Dit bericht heeft 24 reacties
Hee Marlous, wat een fijne en eerlijke blog! Ik herken zo ongeveer alles: de vermoeidheid, het dipje en af en toe de wens om met vriendinnen te kletsen die aan een paar woorden genoeg hebben. Nieuwe vriendschappen zijn leuk en exciting maar ook altijd de eerste weken hetzelfde: je moet elkaar nog leren kennen.. En dat regelgedoe, het maakt bijna dat ik geen zin meer heb om straks weer terug naar Nederland te gaan, omdat dan alles weer opnieuw begint: banken en verzekeringen opzeggen, in Nederland weer alles opzetten. Zucht!
Maar ik kan je vertellen dat de vermoeidheid wel overgaat. Bij mij duurde het best lang, maar het ging echt over. Toen ik mijn 9 maanden update schreef, pushte mijn BF me om hem wat op te fleuren: de eerste versie die ik schreef was totaal vermoeid en verdrietig, haha. Ik zag dat uiteindelijk ook wel in en richtte me op de leerpunten, maar daar zaten ook wel een boel tranen in. Sommige 3 maanden dips duren namelijk 6 maanden (daar kwam ik na wat expat lezen ook achter). Maar ik kon de klok erop gelijk zetten: 1 dag na het 9 maanden punt voelde ik me op de een of andere manier beter. En zo voel ik me nog steeds!
Ik wens je vooral energie en veel middagdutjes toe, dan komt de rest vanzelf :) liefs van een mede Utrecht-emigrant!
Dank voor je uitgebreide comment :-) Ik was altijd goed in nieuwe vrienden maken en vond dat ook heel leuk, weer een nieuw iemand in m’n leven. Maar nu opeens iedereen nieuw is, is dat soms wel een beetje vermoeiend ja. Ik geloof ook wel dat het overgaat, ik ben ook niet continu moe – het gaat meer in vlagen. Ik hoop dat er niet nog een hele heftige dip aankomt haha, al houd ik er wel rekening mee. Zeker ook met de donkere dagen die er nog aan moeten gaan komen. Maar uiteindelijk ben ik nog steeds heel blij met mijn keuze, dus daar pin ik me maar op vast!
Heel herkenbaar. Ook ik was op sommige punten een beetje naïef, haha. Ik mis mijn vriendinnen minder dan verwacht (sorry vriendinnen), maar zoals ik laatst vertelde, vind ik het wel heel frustrerend dat het door drukke agenda’s zoveel moeite kost om af te spreken. Voor al die dingen mag je jezelf ook best de tijd gunnen vind ik.
Ja daar ben ik het helemaal met je over eens, al vind ik dat wel moeilijk. Ik ben daar veel te ongeduldig voor :p
Ik zou eerlijk gezegd ook wel denken dat je als EU-burger gewoon kan gaan en staan waar je wil maar blijkbaar is dat toch niet het geval. Ik hoop dat alles snel in orde komt en dat je je er niet te veel zorgen meer om moet maken. Kan me inbeelden dat het stress geeft om alles te regelen en inderdaad, in België gaat alles heel langzaam en via 9654312 omwegen.
Alle nieuwe dingen zijn in het begin altijd een beetje moeilijk (ook fijn en spannend maar ook moeilijk) maar zodra de nieuwigheid er af is en je wat meer gesetteld bent (en alle papierwerk geregeld is ;) ) voel je je vast beter op je plek! Dank voor je eerlijkheid!
Dank voor je comment! Ik kijk nu al uit naar het moment dat al het geregel achter de rug is ;-)
Wat een mooie update. En het is natuurlijk niet gek dat het nog heel vermoeiend is en je bijvoorbeeld je vriendinnen mist. Dat is toch de keerzijde aan verhuizen denk ik.
Ik vind het wel mooi dat je zo eerlijk bent, ik schrijf zelf ook veel over psychische problemen en de minder mooie kanten van het leven, en ik vind het zo belangrijk dat mensen hier ook open over zijn. Want het kan nooit allemaal mooi en leuk zijn.
Dank voor je comment! Ben ook benieuwd naar jouw stukjes, ik denk inderdaad dat het goed is om ook die kant te belichten.
Hey Marlous,
Een verhuizing is sowieso ingrijpend en jij bent ook nog eens naar een ander land gegaan én gaan samenwonen én ineens geen student meer. Het is niet gek dat het tijd kost en je af en toe in een dipje zit, want eigenlijk staat je hele wereld op z’n kop! Misschien niet op een levensbedreigende manier, maar toch…
Mooi hoe eerlijk je erover schrijft!
Haha ja, ik vergeet soms dat voor sommigen samenwonen alleen al een heftige gebeurtenis is. Ik doe alles tegelijk :-) Maar hopelijk ben ik er dan straks ook in een keer doorheen ;-)
Thanks for this honest post! I see nevertheless it is wonderful to live in Antwerpen!
xx from Bavaria/Germany, Rena
Thanks Rena!
Wat een mooie blogpost! Overigens heel herkenbaar. In mijn geval zonder het papierwerk, maar ik ben van Groningen naar Eindhoven verhuisd en dat voelt toch als een emigratie af en toe haha. Het is precies wat je zegt, alles is ineens minder bekend en vertrouwd: echt álles om je heen. Na een paar maanden merkte ik dat de caissière in de Albert Heijn me herkende en dat vond ik echt zo fijn!
Ik ben veel gaan wandelen en vaak ook straten in gelopen die ik nog niet kende (ik denk vaak ik straatnamen in een nieuwe omgeving), en nu na 7 maanden heb ik het idee dat ik weer een beetje weet waar ik ben. Maar je hebt gelijk, de energie sluipt er gewoon uit door dat soort zaken..
Ik kwam na 5 maanden pas weer in Groningen en had toen het besef dat het niet de stad is waar ik heimwee naar had, maar de mensen. En je merkt gauw genoeg wie moeite voor jullie band blijft doen ☺️
Heel leuk trouwens om te lezen over je emigratie en ‘nieuwe’ leven daar!
Wauw, Groningen – Eindhoven is ook een flinke afstand. Misschien nog wel groter dan Utrecht – Antwerpen? Kan me voorstellen dat dat ook even een schok is, haha. Fijn dat jij al merkt dat je echt onderdeel van de community wordt, ik hoop dat ik dat ook snel heb. Op mijn to do list staat ook straatnamen leren, ik denk dat wanneer ik wat beter wegwijs ben ik me ook meer thuis voel. Overigens mis ik Utrecht inderdaad niet echt, maar meer de gezelligheid die ik daar had.
Hi Marloes,
Goed om jouw post te lezen! Ik heb ook een tijdje in Antwerpen gewoond, wat ik het leukste vond
was echt het gevoel te hebben dat ik mijn hart heb gevolgd en gewoon in Antwerpen ben gaan wonen,
de Franse invloeden, niet alleen Antwerpen als nieuwe stad maar ook zo veel andere mooie plekken in België te ontdekken.
Dat social media ook enorm helpt om leuke lieve mensen te leren kennen is echt heel fijn. Maar ook heel veel van deze dingen uit jouw rijtje hebben mij vermoeid, verbaast en en een beetje gedeprimeerd. Bij mij duurde het bijvoorbeeld al 3 maanden (!) voordat ik überhaupt bij het gemeentehuis terecht kon. Irriteerde ik me heel erg aan bepaalde slechte voorzieningen van openbaar vervoer.. (in mijn buurtje), het altijd moeten checken of restaurantjes open zijn en het wennen aan áltijd cash op zak te moeten hebben (heb je vast al gemerkt haha).
Ook vond ik het lastig mijn draai te vinden als freelancer, ik heb het idee dat het daar allemaal heel erg in opmars komt nu maar nog lang niet zo ontwikkeld is als hier in NL waardoor ik nog steeds super afhankelijk was voor NL en het voelt alsof je een dubbelleven lijdt.
Desondanks ben ik súper blij dat ik het heb gedaan en heeft Antwerpen altijd een warm plekje in mijn hart!
Lijkt me leuk om eens een bakkie te doen als ik weer daar ben! :)
Geniet! En je kunt me altijd een berichtje sturen!
Liefs,
Emma
Dank voor je uitgebreide comment! Dat moet voor jou ook wel een schok zijn geweest! Ik heb al drie jaar een beetje kunnen wennen aan alle ‘gekke’ dingen in België die net even anders gaan dan we gewend zijn. En ik heb gelukkig mijn vriend en zijn netwerk om op te steunen. Maar ik herken wel wat je zegt, ik erger me soms ook dood aan het openbaar vervoer of bijvoorbeeld de supermarkt. Andere dingen vind ik hier juist dan weer een stuk fijner (de velo-fietsen!). Ik vermoedde ook al dat het hier lastiger zou zijn om als freelancer aan de slag te gaan, daarom zoek ik ook expres een baan in loondienst. Daar merk ik gelukkig wel dat ik als Nederlandse juist gewild ben, dus dat is fijn :-)
Laat me zeker weten als je nog eens hier bent, lijkt me leuk om koffie te doen!
Wat fijn dat je dit durft te delen. <3
Ik kan heel goed begrijpen dat je zoveel indrukken binnen krijgt.
Ik kom zelf uit Gouda, en ik ga in de toekomst verhuizen naar Breda (mijn vriend woont hier). Nu kom ik in Breda al ruime vijf jaar, en heb ik daar ook aardig mijn sociale context opgebouwd. Echter vind ik het ook erg spannend, en zo ik zeker mijn vrienden missen. Ze wonen nu ook verder weg, maar dan natuurlijk nog verder.
Ik wens je heel veel succes met aarden, maar dat gaat vast goed komen!
Liefs,
Evelien
Het is inderdaad spannend. Maar ook leuk! Het zijn ook die ‘mood-swings’ (van spannend naar excited en terug) die vermoeiend zijn haha. De ene dag ben ik super gelukkig, de andere dag een beetje sip. Maar dat hoort erbij, komt wel goed :-)
Ik kan me heel goed voorstellen dat het lang niet altijd makkelijk is, zo’n emigratie. En dan blijkt het regelwerk ook nog eens zo ingewikkeld – dat had ik inderdaad niet verwacht voor een emigratie NL->BE! Mooi dat je er zo’n eerlijke post over hebt geschreven.
Ja, daar had ik me ook een beetje op verkeken :’).
Wow, wat? Ik dacht ook serieus dat je gewoon hoppa naar Belgenland kon verhuizen en daar je gang kon gaan als Nederlander.
Bettie
Dit is zo herkenbaar! Ik ben net weer terug naar Nederland verhuisd na drie jaar in Duitsland en daarvoor in de VS te hebben gewoond. Het is aan de ene kant echt een fijn gevoel, maar ik heb vergelijkbare “problemen”: mijn vrienden zijn nu wel weer dichter bij, maar wonen niet in Den Haag. Dus even langs gaan lukt niet echt. En behalve een paar mensen ken ik hier ter plekke ook gewoon niemand. Maar het is niet de eerste keer dat ik zo’n verhuizing mee maak, dus komt het vast wel goed :)
Mooie & eerlijke post! Heb zelf drie jaar in Brussel gewoond & erop terug kijkend was het een ontzettend mooie, leuke en leerzame periode. MAAR, het eerste jaar vond ik zo heftig. En heb ik 100x willen opgeven om terug te gaan NL. Gelukkig ging dat gevoel weg en denk ik daar eigenlijk nooit meer aan, zo gek he.
Het gemis van je vriendinnen krijgt een plekje en wordt vanzelf wat makkelijker maar dat zul je misschien nu al een beetje merken. FaceTime is inderdaad echt zo ontzettend fijn als je in het buitenland zit. Over een tijdje weet je niet beter dan dit je leven is en zul je merken dat je al die vaste adresjes, vriendinnen en sociaal leven ook in Antwerpen hebt. Heel veel geluk daar en ben ontzettend benieuwd naar al je verdere verhalen :).
Hoi! Leuk en interessant om te delen! Deels ook herkenbaar, wij zijn 1.5 jaar geleden (tijdelijk) naar Amerika verhuisd. Nog wat meer geregel (visa, social security etc) en natuurlijk geen bekenden in de buurt enzo ;) Maar het is het zoo waard! Ik kan echt zeggen dat ik hier een paar hele close vriendschappen gemaakt heb. En met vriendinnen van thuis is de vriendschap ook heel goed gebleven, idd door FaceTime! Bij mij werkt een combi van afspreken om te bellen (echt als ‘date’) en soms spontaan ff bellen het best! Maar ivm tijd verschil moet ik vooral plannen ;)
En wij hebben al heel veel vrienden en familie op bezoek gehad, vanwege de afstand blijven ze dan altijd wel minimaal 4 of 5 dagen. En ik vind dat zo waardevol! Heb ook vrienden van Mn man zo nog veel beter leren kennen bijvoorbeeld. Hoop dat jij dit ook zo gaat ervaren! En zodra je een baan hebt wordt alles makkelijker, dan krijg je nog meer je eigen ding en voelt het helemaal als thuis! Ik vond dat iig een mega grote en fijne stap.
Heel veel succes komende tijd, en vooral veel plezier. Emigreren is vooral heel erg leuk vind ik, en heel fijn dat jij af en toe in de weekenden gewoon nog naar NL kan ;) en heel veel geluk samen <3