Emigratiedip: en toen was ‘ie er ineens

emigratiedip

Vorige maand deelde ik nog in een persoonlijke update op Gids voor het Zuiden dat het allemaal wel op rolletjes liep, hier in Antwerpen. Toch had ik afgelopen week voor het eerst echt last van de emigratiedip. Want zoals ik eerder al schreef, is verhuizen naar Antwerpen niet alleen maar leuk.

De emigratiedip

Ik deelde al eerder eens dat ik de afgelopen maanden soms van die dagen had dat ik m’n bed niet uit kwam. Dan voelde ik me zo moe, terwijl ik eigenlijk gewoon werkloos thuis op de bank zat. Ik voelde me daar schuldig over, totdat iemand tegen mij zei: ‘Maar Marlous, er is het afgelopen halfjaar toch ook enorm veel gebeurd? Je bent afgestudeerd, verhuisd, voor het eerst gaan samenwonen, voor het eerst op zoek naar een serieuze baan… en dat allemaal in een ander land’. Pas toen realiseerde ik me dat dit misschien iets te veel tegelijkertijd was, en dat dat (onbewust) toch veel energie vreet.

Inmiddels heb ik de meeste regeldingen rond: ik heb vrijwel alles in Nederland opgezegd (zorgverzekering, mijn adres, mijn bedrijf) en de meeste dingen hier in België weer aangevraagd. Mijn aanvraag voor verblijf is officieel goedgekeurd en volgende week mag ik mijn Belgische ID-kaart op gaan halen (nee, dan ben ik geen Belg. Ik blijf gewoon in Nederlander in België). Dat geeft rust, maar inmiddels is het tijd voor de volgende fase van dit hele emigratieproces: het inburgeren.

Inburgeren in België

Ik hoef natuurlijk geen nieuwe taal te leren (al kan ik tegenwoordig een aardig woordje Vlaams klappen) en de grootste cultuurverschillen waren me de afgelopen jaren natuurlijk al opgevallen. Met inburgeren doel ik dan ook vooral op een zo normaal mogelijk leven leiden hier. Een van de belangrijkste stappen daarvoor was het vinden van een baan, en die heb ik gevonden! Sinds deze maand werk ik in Antwerpen bij een PR-bureau. Dat is tof, maar ook heel erg wennen. Ik ken de PR-wereld vanuit mijn rol als blogger, maar nu zit ik ineens aan de andere kant. Bovendien is het Belgische medialandschap compleet nieuw voor me en is de helft ook nog eens in het Frans. Daarnaast moet ik ook nog een beetje mijn draai vinden op werk.

Het is misschien juist dat, het continue en overal tegelijkertijd je draai vinden waardoor ik nu een beetje een dipje heb. Iets simpels als sporten wordt opeens een ding, want: welke sportschool dan? En met wie (alleen voor de eerste keer naar een sportschool durf ik niet hoor). En zo geldt dat eigenlijk voor een heleboel simpele dingen die eerder gewoon onderdeel waren van mijn leven.

Ik had een heel erg leuk leven in Utrecht met een gezellig sociaal en zakelijk netwerk om me heen. Ik had een toffe baan als freelancer met genoeg leuke opdrachten en eigenlijk verliep mijn leven op rolletjes. Ik werkte daar hard voor hoor, het is me niet zomaar komen aanwaaien. Al voelde dat niet altijd zo, omdat dat netwerk natuurlijk met de jaren gegroeid is. Nu ik volledige opnieuw moet beginnen realiseer ik me pas hoe waardevol dat netwerk was (is?).

Mis ik Nederland?

Als ik dit nu teruglees, dan voel ik me heel naïef, dat ik hier niet eerder over heb nagedacht. Ik had er heus wel rekening mee gehouden dat niet alles even leuk zou zijn, maar ging er vanuit dat het allemaal wel goed zou komen. Want uiteindelijk komt ook alles goed. Ik had alleen niet van mezelf verwacht dat ik het op momenten echt beu zou zijn. Want als het nodig is ben ik zo weer bij vrienden en familie in Nederland. Onze boodschappen doen we ook gewoon nog lekker bij de Appie. Ik mis dus ook niet zozeer Nederland of Utrecht, maar meer dat leven dat zo lekker op rolletjes liep.

De oplossing hiervoor had ik zelf ook al wel bedacht: tijd. Ook in Utrecht kwam ik ooit aan zonder connecties. Daar heb ik me nooit eenzaam gevoeld of me verveeld want door studie, werk en hobby’s kwam dat netwerk er vanzelf wel. Dus met de tijd zal dat netwerk hier ook wel groeien. Maar laat ik nou net enorm ongeduldig zijn… ;-)

Even een wat minder positief bericht omdat ik het belangrijk vind om hier altijd eerlijk en open met jullie te zijn. Deze emigratiedip zakt wel weer weg, maar voor nu mogen jullie best weten dat ik afgelopen week een beetje zat te sippen. Hopen op een nieuwe goeie week!

Leuke blog? Geef 'm een 💚

Dit bericht heeft 16 reacties

  1. Karlijn

    Stoer dat je dit hier neerzet. Het ‘lijkt’ misschien zo makkelijk, maar het zijn super veel veranderingen en dan is het echt niet gek dat dat moeite en heel veel energie kost. Hopelijk heb je een fijn weekend met misschien iets van een frisse buitenwandeling, een fijne film en lekker eten. X
    O en vergeet niet dat je al heel ver bent he! Je woont heel ergens anders nu, hoe stoer is dat?!

  2. Loes

    Zo herkenbaar! Ik had hetzelfde gevoel toen ik voor 8 maanden in Engeland ging studeren. Terwijl je het gevoel hebt dat een buitenland stage de tijd van je leven zou moeten zijn. En ook had ik daar zelfs niet eens het idee dat het nut had iets op te bouwen aangezien het “maar” voor 8 maanden was. Gelukkig leerde ik wel heel veel van deze ervaring en over een paar maanden verhuis ik zelf waarschijnlijk ook van Nederland naar Belgie (Mechelen). Daar ben ik nu veel beter op voorbereid en , omdat het voor 1,5 jaar is, heb ik hier wel de kans meer energie te stoppen in iets opbouwen precies zoals jij zegt. Je vergeet gewoon heel snel hoe het voelt om echt uit je comfort zone stappen wanneer je dit al een hele tijd niet hebt gedaan, maar wel op social media ziet hoe “makkelijk” je leeftijdsgenoten dit lijken te doen.

  3. Irene

    Jammer dat je even in een dip zit maar wel fijn dat je het ons laat weten en er eerlijk over kunt zijn. Ik denk dat je op voorhand nooit helemaal goed kunt inschatten wat zo’n verhuis met je doet. Het is niet zomaar een maandje in het buitenland hé, je moest nieuw werk zoeken, een huis, samenwonen, … Dat vergt veel energie en nu alles een beetje in orde raakt krijg je daar de weerbots van, zoals wij dat noemen :)
    Hopelijk raak je snel uit je dip!

  4. Maura

    Lieve Marlous, ik vind het heel tof dat je dit deelt op je blog. De impact van life events wordt vaak onderschat (en al helemaal als het “leuke” zijn, zoals een verhuizing of nieuwe baan), maar juist ook de leuke veranderingen kosten energie – heel veel zelfs. Mijn supervisor legde ooit uit dat er drie belangrijke pijlers (steunpunten) in je leven zijn: wonen, werk en je relatie/vriendschappen. Als het op één van deze gebieden niet (goed) loopt of veranderd, geeft dat stress, maar is dat vaak nog wel te bolwerken. Maar als er twee van de drie wiebelen dan word je zelf ook wiebelig. Laat staan als ze alle drie veranderen. Een soort stoelpoten waar je op balanceert. Bij jou zijn ze alle drie in korte tijd veranderd. Je bent verhuisd naar een andere stad en ook nog eens naar een ander land (Antwerpen klinkt dan niet zo ver weg, maar het is echt wel even anders), je moest je baan opzeggen en zoeken naar een nieuwe baan, je bent gaan samenwonen en je vrienden en vriendinnen wonen ineens niet meer bij je in de buurt. De basis is flink gehusseld en moet je weer opnieuw gaan opbouwen. Geduld is ook niet mijn sterkste kant (zoals je weet haha), maar tijd (gunnen) is denk wel wat helpt. Wennen, tijd geven, en je netwerk zal zich vanzelf weer uitbreiden en opbouwen zoals hier ook in Utrecht. Ik vind het jammer dat ik niet meer met 5 minuten bij je vandaan ben, maar ik kom graag gauw weer naar Antwerpen voor een paar nachtjes. Enne als je wilt, mag je ook hier komen logeren! Kunnen we misschien een van onze favoriete wijnbarren weer onveilig maken ;-) (want daar zijn we zo goed in). Liefs, Maura

    1. Anne

      Ah, ik wilde eigenlijk uitgebreid reageren, maar het komt precies overeen met deze reactie. Mooi gezegd Maura!

      Denk overigens dat het nu een beetje extra heftig is Marlous, omdat nu alles net ‘begint te lopen’, alle grootste stress en het ‘overleven’ is voorbij dus nu komt er wellicht ineens ook nog ruimte voor de spanning van afgelopen maanden. Net zoals dat mensen ziek worden op vakantie.

      Hoop dat je jezelf de ruimte en tijd durft te geven, want ik denk – en vrees – dat dat de enige manier is.

      Liefs,
      Anne

  5. Maura

    p.s. en wat ik nog wilde toevoegen: vooral blijven delen met anderen, steun zoeken en lief zijn voor jezelf. Je weet me te vinden met speed dial <3

  6. Stella

    Wat stoer van je dat je hier gewoon open over bent! Ik heb alle lieve woorden van de andere dames gelezen en sluit me daar helemaal bij aan <3 Ik ben (ook) iemand die het liefst alles altijd meteen helemaal 'goed' voor elkaar heeft en alles meteen kan, zonder oefening nodig te hebben. Maar geduld is écht een schone zaak! Hoe vaak ik wel niet mega kan balen van mezelf omdat alles zo 'goed' gaat in mijn leven, maar ik me alsnog soms down voel. Maar hoe logisch is het eigenlijk dat we onszelf soms zo voelen? Al helemaal als er zo veel dingen zijn veranderd en je nog mega moet wennen! Ik vind, voor zover ik natuurlijk van dingen op de hoogte ben, dat je het super doet! Ik hoop dat je je snel weer beter voelt. Liefs!

  7. Lotte

    Mooie open en persoonlijke blog!

    En volgens mij heel goed om te beseffen dat dit echt heel normaal/logisch is! Ik ben zelf ruim 1.5 jaar geleden naar Amerika verhuisd (samen met mn’ man) en veel van mijn Nederlandse vriendinnen hier hebben precies die dip (gehad).

    Ik zelf heb nooit een dip gehad (verbaast me nog steeds, maar heb me nooit ‘down’ gevoeld of overweldigd, vond en vind juist alle nieuwe dingen en werken in Amerika enzo super leuk!), maar ik geloof dat ik een beetje de uitzondering ben ;).

    Kan me ook voorstellen dat het gek is omdat je vriend natuurlijk wel is ingeburgerd. Ik merk dat ik het heel leuk vind/vond dat we alles samen ontdekten, samen lachen om de gekkigheid van die Amerikanen en samen bouwen aan een nieuw leven. Ook al helpt je vriend je vast en heb je door hem iig wel al wat mensen die je kent, het is toch zo dat jij zelf nog moet integreren en hij al aan alles gewend is!

    Hoe dan ook: geef het inderdaad de tijd!! Bij alle meiden om me heen heb ik gezien dat ze uit die dip kwamen en het leven hier steeds makkelijker, relaxter en normaler werd.
    En zie dingen ook niet als te grote stappen! Ga gewoon naar een nieuwe sportschool alleen, denk er niet teveel overna en maak het niet te groot. You can do it!

  8. Marjoleine

    Ahh ik snap het hoor! Alles is aan de ene kant erg hetzelfde en dichtbij maar aan de andere kant ook zó anders. Toen ik pas je dagboekje las bedacht ik me ook dat alles wat hier in NL zo vanzelfsprekend is daar zo anders is. Hopelijk ben je snel weer uit je “dipje”!

  9. Siroon

    Ah Marlous, dit is zo herkenbaar! Ik wenste hier de afgelopen tijd wel eens ‘sleur’ haha! Op een gegeven moment is ‘het nieuwe’ eraf en ben je niet meer de toerist, maar nog steeds kosten al die kleine dingen tijd. Want alles moet je opnieuw uitzoeken. En ik voelde soms ook de druk van buitenaf dat het allemaal maar leuk moest zijn omdat ik toch degene was die wilde emigreren? En het klinkt allemaal zo tof? Dat voelde zo eenzaam. Tof en goed dus dat je dat wel deelt, dan deel je de last mooi met ons! Ik wéét dat het beter wordt, alleen kost dat helaas tijd. Mijn tip: zoek afleiding om die tijd te overbruggen (want het gaat helaas nooit zoals in films met een fade out en een fade in met ‘3 maanden later’). Zo ging ik dus een pottenbak cursus doen en voor ik het wist waren er 3 maanden voorbij en voelde het allemaal zoveel beter. Sterkte! Ik voel met je mee als mede emigreerder, you’re not alone :)

  10. Joëlle

    De anderen hebben denk ik al heel wijze reacties geplaatst, maar inderdaad: geef jezelf de tijd en ruimte. Ik ben zelf eens voor de liefde naar de andere kant van het land verhuisd, mijn werk en mijn sociale netwerk achterlatend, en ook al houd je nog zoveel van iemand, dat blijft voor jezelf een heel heftige verandering (en dat was nog binnen Nederland, laat staan voor jou in een anders land!). Het is dus helemaal niet gek als je het daar moeilijk mee hebt. Neem de tijd, en probeer ook niet alles tegelijk te doen – je werk “overleven” is al heel wat in het begin, bijvoorbeeld. Veel succes, zet ‘m op! En volgens mij heb je genoeg lieve vrienden in Utrecht die je kunt bellen voor support :).

  11. Anna

    Zo herkenbaar! Vooral dat je niet beseft hoeveel energie die kleine nieuwe dingen kosten :) Ik woon zelf nu al 6 jaar in Leuven als Nederlander en had dit in het begin ook. In het begin is alles nieuw en shiny en op een gegeven moment is het gewoon allemaal eventjes vermoeiend. Maar dit verbetert echt! Ik kan je alleen maar aanraden om gewoon ook alleen op pad te gaan! Ik heb de leukste plekjes zo gevonden met hele leuke herinneringen daar aan.

    Na deze zomer zal ik terug verhuizen naar Nederland en ik ga zoveel missen van hier :) Ik gok dat ik nog vaak zal terugkomen, al is het om weer leuk tweedehands te kunnen winkelen.

  12. Merel

    Heel fijn en goed dat je hier zo open over bent Marlous. Goed gedaan. Het mag er allemaal zijn <3
    Dikke knuffel!

  13. Larissa

    Ik snap heel goed dat je je nu zo voelt en het is denk ik goed om het er even uit te schrijven en ermee geconfronteerd te worden. Er maar overheen walsen en de dip ‘vergeten’ is ook niet goed, want dan komt het later misschien terug. Zoals je zelf al zegt: alles komt goed, en ook dit zal uiteindelijk ‘op rolletjes lopen’, maar hier moet je eventjes doorheen. Het mag er zijn! Liefs.

  14. Suzanne

    Ik snap heel goed dat je je zo voelt! Ikzelf heb het ook altijd prettig gevonden om het vervolgens uit te schrijven (de reden dat ik ben begonnen met bloggen toentertijd). Heel mooi geschreven en hou in gedachten; deze gevoelens mogen er ook zijn!

Geef een reactie