Het is een jaar geleden sinds corona echt lostbarstte in Nederland in België. Ik had behoefte om er nog eens bij stil te staan, want hoe gaat het nou echt?
Die eerste persconferentie
Het voordeel van een blog bijhouden is dat je gemakkelijk terug in de tijd kan gaan. Lees hier bijvoorbeeld het dagboekje van exact deze week, maar dan een jaar geleden. Toen we ‘voor de zekerheid’ onze laptop maar mee naar huis namen. Die ene persconferentie in Nederland waarin Rutte aankondigde om toch maar geen handen te schudden werd in België meteen opgevolgd met een heel wat serieuzer plan: winkels en horeca dicht, en iedereen werkt thuis tot 3 april. Dat ik een jaar later nog steeds full time vanuit huis zou werken had ik nooit gedacht.
Het afgelopen jaar heb ik een paar keer een ‘corona update’ geplaatst: een keer na 2 weken quarantaine, en een keer exact een halfjaar na 13 maart. Toen schreef ik nog dat ik niet wilde nadenken over eventuele feestdagen met coronamaatregelen. Inmiddels zijn we alweer een halfjaar verder. Gek genoeg vliegt de tijd voorbij. De feestdagen zonder familie, de donkere, regenachtige korte winterdagen… we hebben ze gehad, we hebben het overleefd.
Leven zonder verwachtingen
Ik denk dat het goed is dat ik het afgelopen jaar niet te ver vooruit heb gedacht, daardoor schepte ik niet te veel verwachtingen. Maar ik merk dat dat steeds lastiger wordt. De dagen gaan steeds meer op elkaar lijken, Netflix en onze spelletjes kast zijn uitgespeeld en het feit dat de grenzen wéér gesloten zijn waardoor ik mijn vrienden en familie wederom maanden niet kan zien begint me steeds meer tegen te staan.
Waar ik vorig jaar Pasen geïrriteerd naar stories van anderen keek die tóch gingen brunchen bij familie (ik hield me strikt aan de corona-regels), heb ik daar nu wel iets meer begrip voor. Ik snap dat de behoefte om elkaar te zien groot is en in sommige gevallen ook noodzakelijk. Misschien niet om ‘medische hulp te verlenen’, maar een bezoek voor je mentale gemoedstoestand lijkt me ook redelijk essentieel? Het helpt sowieso niet om naar anderen te wijzen, dat vreet alleen maar energie. Als ik bloggers of bekende Nederlanders zie posten over hun vakantie in Curacao ontvolg ik ze gewoon.
Nu vs vorig jaar
Wat ik dan wel doe? Thema-avondjes organiseren met m’n vriend. Originele dates bedenken. Wandeldates afspreken met vrienden. Sieraden maken. Bloemen halen op de markt (zie foto bovenaan dit bericht). Kleine dingen waar ik plezier uit haal.
Groot verschil met een jaar geleden is dat ik me nu niet angstig voel, eerder een beetje verveeld. Ik ben niet meer bang om corona van elke stoeptegel te krijgen, of om mijn ouders te verliezen aan corona. Er komt voorzichtig weer wat perspectief en ik heb hoop in de vaccinaties (al duurt elke seconde natuurlijk nog te lang, zeker als je zo ongeduldig bent als ik haha). Maar het blijft een lastige situatie. Ik mis mijn familie en vrienden, van de afgelopen 12 maanden was het al 6,5 maand verboden om de grens over te gaan. Beetje pech dat ik nou vlak voor deze pandemie ben geëmigreerd, al had ik het denk ik niet per se anders gewild. Nu heb ik een ruim appartement in plaats van een kleine studio en woon ik samen met mijn vriend, in plaats van alleen.
Ik tel m’n zegeningen
Maar goed, die verveeldheid dus. Dat is ook de reden dat mijn dagboekjes de afgelopen maand een beetje uitblijven. Niet omdat ik stiekem op Curacao zit haha, ik maak gewoon niks meer mee. Dus die dagboekjes kan ik alleen nog vullen met een foto van m’n avondeten.
Ik hoop gewoon dat het snel weer écht mooi weer wordt. Daar krijg je instant energie van en het zorgt er ook voor dat dingen als fietsen en wandelen leuker wordt. Ik hou me nu maar vast aan mijn werk, waar ik na 13 maanden werken (waarvan 12 vanuit huis) eindelijk écht lekker m’n draai heb gevonden en het druk genoeg heb. Ik tel m’n zegeningen en probeer gewoon het geluk in kleine dingen te zoeken. Al denk ik wel dat het tijd wordt om eens een weekendje weg te gaan boeken…
Dit bericht heeft 9 reacties
Je hebt het goed beschreven. Die aanvankelijke angst en later dan toch de “voordelen”. Je hebt meer tijd om je draai te vinden. Om het samen gezellig te maken etc. Ook ik zie het allemaal wat eenvoudiger. Maar zou toch blij zijn als we weer eens wat meer sociale en culturele inputs zouden krijgen. SUcces!
“of om mijn ouders te verliezen aan corona”. Helaas is mij dit wel overkomen. Ik verloor in jan. mijn vader aan Corona en kon geen afscheid van hem nemen. Zo zwaar. Dan besef je dat de rest er allemaal niet toe doet. Echt tel je zegeningen en geniet van de kleine dingen, ze zijn zo kostbaar!
Zo herkenbaar! Bij mij is het ook al een tijdje stil op de blog omdat ik door het niets beleven en alleen maar werken ook echt geen inspiratie meer kan vinden :) Dat leven zonder verwachtingen is gek he? Ik hoop toch echt wel weer op wat inspiratie, in de vorm van cultuur of kleine tripjes, al is het maar de grens over naar België.. Dan kan jij ook iedereen hier weer snel zien, fingers crossed!
Ik hoop dat je snel je familie weer kan zien! <3 Wat ik heel jammer vind is die verdeeldheid die ontstaat door corona. Hoe we in het begin nog rekening met elkaar hielden en elkaar een hart onder de riem staken, zie je nu dat mensen veel meer met zichzelf bezig zijn en met een vingertje naar anderen wijzen. Dat vind ik soms best wel lastig, zeker omdat de situatie nog lang niet voorbij is… :(
Ik herken je verhaal wel. Ik ben een stuk minder bang dan het eerste halfjaar en ik ga wat losser met de regels om. Dat gaat overigens niet verder dan dat ik op kantoor werk, daar ook degelijks collega’s zie en spreek en dat ik wat minder fanatiek ieder dingetje schoonmaak. Dat ik alleen maar collega’s zie en geen vrienden, begint me zo langzamerhand overigens wel op te breken. Omdat (inderdaad) alle weken op elkaar begonnen te lijken en ik snakte naar iets nieuws, ben ik ongeveer een maand geleden begonnen aan een LEGO-set (Creator Expert). Op de doordeweekse avonden bouw ik er ongeveer 1,5 uur per avond aan en ik word er helemaal blij van.
Ik merk ook dat ik veeel minder oordeel dan vorig jaar over mensen die dingen doen die eigenlijk niet binnen de regels passen (geen hele feestjes, maar gewoon met een vriendin of familie zonder afstand oid). Denk nu eerder: good for you, geniet er extra van, en op hoop van zegen dat je gezond blijft. Ik vind het nog steeds niet helemaal de sfeer om het volop op social media te posten, maar ik word er niet meer zo geïrriteerd van als eerst als ik verhalen van mensen hoor. Ik heb het zelf ook nodig, na een tijdje merkte ik dat ik zelfs mijn sociale vaardigheden bijna begon te verliezen hahaha. De lusteloosheid en verveeldheid is inmiddels inderdaad wel toegeslagen, kijk er heeeel erg naar uit dat dat op een gegeven moment weer afneemt!
Ik ben nooit echt bang geweest voor corona, althans niet voor mijzelf. Wel om mijn vader te besmetten en andere ‘ouderen’ om mij heen. Ik houd me dus vanaf het begin zo goed mogelijk aan de maatregelen. Ik bezoek weinig mensen, ik probeer afstand te houden, vermijd drukke plekken en was mijn handen als ik terugkom uit de supermarkt. Op zich prima te doen, maar vrij saai is het wel. Mijn hoogtepunt van de week is een boswandeling. Dat deden we voor corona ook altijd al heel regelmatig, maar nu wandelen we veel langer. Vroeger deden we vaak een kilometer of acht, soms tien. Nu lopen we regelmatig ongemerkt 15 km of meer. Voorheen gingen we naderhand altijd lekker naar de horeca, dat kan nu niet, dus nemen we broodjes mee. Dat heeft ook wel weer wat en daardoor lopen we dus ook langer omdat we tussendoor broodjes uit de rugtas vissen. Gelukkig is het in het noorden van Nederland wat minder druk bevolkt, zodat je tijdens zo’n wandeling niet in een rijtje achter elkaar hoeft te hobbelen. We komen vaak weinig mensen tegen en dat vind ik heerlijk. Verder wandelen we op zaterdagochtend met onze honden regelmatig even naar de stad, dan is het nog lekker rustig. Even naar wat zaakjes in waar ze eten verkopen en dan weer naar huis. Heel kneuterig, maar nu ook echt een hoogtepuntje, haha.
Hier probeer ik er ook steeds het positieve uit te halen. Ik heb meer tijd voor mijn gezin en hecht meer waarde aan die kleine geluksmomentjes. Na een jaartje merk je toch ook wel dat er inderdaad nood is aan meer. We hadden hier allemaal al een verjaardag die in het water viel vorig jaar en jammer genoeg gaan we dit jaar op hetzelfde elan verder.
Ik merk ook wel in mijn omgeving dat heel wat meer mensen er emotioneel heel wat moeite mee beginnen krijgen. Hoop dus toch dat we niet nog eens een volledig jaar op hetzelfde tempo verder gaan.
Heel herkenbaar wat je schrijft! Gek om te bedenken dat we een jaar verder zijn, maar goed om bij stil te staan. De tijd gaat ondanks dat ‘ie soms stil lijkt te staan, echt hard hè. Je wordt wel dankbaar voor de kleine dingen en momenten die je hebt. Ik hoop heel gauw dat we elkaar weer makkelijker kunnen zien, want ik mis je wel hoor!