Onze huizenjacht

Het afgelopen halfjaar waren we druk bezig met onze huizenjacht: we gingen op zoek naar ons eerste koophuis in Antwerpen. In deze blog (van ruim 2000 woorden, ga er maar voor zitten) vertel ik hoe deze zoektocht eraan toeging. Ben je op zoek naar concrete tips voor je eigen huizenjacht? Die deel ik in een volgende blog!

De start van onze huizenjacht

Ergens vorig jaar hakten m’n vriend en ik de knoop door: in 2021 zouden we starten met onze huizenjacht. Met niet noodzakelijk het doel (of de verwachting) om ook meteen dit jaar een huis te kopen. We woonden nog fijn in ons appartement in hartje Antwerpen, bovendien hadden we echt geen verstand van huizen kopen. We zouden ons rustig gaan oriënteren, het zou mooi zijn als we dan in 2022 een huis konden kopen.

Uiteindelijk liep dat natuurlijk een beetje anders: we stortten ons al vrij snel zeer intensief in de zoektocht en na 7 maanden hoorden we tijdens onze vakantie in Italië dat ons bod geaccepteerd was. We hadden een huis!

Een huis kopen in België vs in Nederland

Het afgelopen jaar zijn we heel wat wijzer geworden. Tegelijkertijd hebben we nog heel wat te leren. Omdat ik zelf de huizenjacht vooraf best spannend vond (ik wist totaal niet wat ik moest verwachten) leek het me leuk om hier een blog over te schrijven. Uiteraard gebaseerd op onze persoonlijke ervaringen, maar misschien leer je er nog wat van voor je eigen huizenjacht. Het zal een verhalende blog zijn, ik zal nog een aparte blog schrijven met concrete tips.

First things first: ik ben twee jaar geleden naar Antwerpen geëmigreerd. Onze zoektocht naar een huis vond dus plaats in Antwerpen. Over de keuze van wonen in Nederland of België kan ik weer een hele aparte blog maken, misschien doe ik dat nog wel ;-). Voor nu belangrijk om te weten is dat de huizenmarkt in België wel wat verschilt met Nederland. De belangrijkste verschillen lichtte ik kort toe in een blog op Gids voor het Zuiden. Check die vooral even, dan snap je ook wat een term als registratierechten betekent.

De voorbereiding: onze woonwensen

Voordat we reageerden op huizen hadden we al een beetje een beeld van hoeveel we ongeveer konden uitgeven. Zo konden we ons budget bepalen. Daarbij hielden we rekening met eventuele renovaties en natuurlijk ook de oppervlakte van het huis. Uiteindelijk hebben we naar verloop van tijd nog wel een keer een afspraak bij de bank gehad om ons precieze budget te berekenen, maar dat zat heel dicht op onze schatting. Ik heb het geluk dat mijn vriend goed met cijfers is, want zelf had ik geen idee.

In het begin waren onze woonwensen eigenlijk vrij simpel: we zochten een huis met minstens 3 slaapkamers binnen de ring van Antwerpen, het liefst met een klein tuintje (ook wel stadskoer genoemd hier) of zelfs een dakterras was prima voor ons. Gaandeweg werden we daar iets preciezer in, maar echt kieskeurig vind ik ons nooit geweest.

Zoals je in de blog op Gids voor het Zuiden al kon lezen heb je hier niet echt een aankoopmakelaar nodig. We reageerden gewoon op online advertenties en planden zo bezichtigingen in. Ik schat dat zo’n 80% van alle bezichtigingen die wij hebben gedaan door de eigenaars van het huis zelf waren georganiseerd. Deze vonden dus meestal plaats in het weekend, maar vanwege de pandemie hadden we toch weinig andere plannen. Soms bezichtigden we wel 4 huizen in een weekend.

Het perfecte ‘bezichtigingsteam’

In het begin reageerden we vrij ruim: we bekeken huizen die qua locatie niet helemaal top waren, of die eigenlijk wat te groot of juist te klein waren. Het is hier niet zo moeilijk om een bezichtiging in te plannen, dus zeker in het begin waren we niet super kritisch. Van elke bezichtiging leerden we namelijk weer wat.

Uiteindelijk ontstond er vanzelf een soort tweedeling, waarbij mijn vriend op alle technische dingen lette (hoe is de elektriciteit? Heeft het huis een droge kelder? Welke renovaties zijn er nog nodig?), en ik meer op het ‘woongenot’ lette: is er genoeg lichtinval? Is het een fijne straat om eventueel met een kindje te wonen? Is er genoeg ruimte in het huis? Het zorgde voor een perfecte match. Na elke bezichtiging bespraken we kort het huis. We wisten meestal al snel of we wel of geen fan waren van het huis. Ik denk dat het 2 of 3 keer is voorgekomen dat een van ons wel fan was van het huis en de ander niet, maar we hadden als harde eis dat we er allebei moesten willen wonen.

Het eerste bod: ‘voor spek en bonen’

Ons eerste bod deden we ergens in maart, na ongeveer 3 maanden rondkijken dus. Toen het huis online kwam was ik al fan, ik voelde dat het een kanshebber was. Tijdens de bezichtiging bleken de huidige bewoners ook nog eens een Nederlands stel te zijn, wat toch voor een gezellige klik zorgde. We regelden de volgende dag nog een snelle tweede bezichtiging met mijn schoonvader en besloten daarna een bod uit te brengen. €5000 onder de vraagprijs. We wisten daarmee dat de kans klein was dat we het huis zouden krijgen. Misschien wisten we diep van binnen ook wel dat hoewel het een prachtig huis was, het toch niet helemaal ons droomhuis was. Sowieso: het blijft zo spannend om zoveel geld uit te geven aan iets wat je 2 keer 30 minuutjes hebt bekeken… Maar goed, dit is wat wij het huis waard vonden, voor ons altijd een belangrijk uitgangspunt geweest.

Het huis ging aan ons voorbij, maar de kop was eraf: we hadden eindelijk – na 3 maanden – een bod uitgebracht! Dat betekende ook dat we noodgedwongen hadden uitgezocht hoe dat überhaupt werkt en wat er allemaal in zo’n bod moet staan. Weer wat geleerd. Gelukkig hadden we een vriendin die ons hierbij hielp en die we zelfs ‘s avonds laat nog met vragen mochten bellen (thanks Kim!).

De eerste huizenjacht dip

In Mei hielden we een korte break. Ik begon de zoektocht een beetje beu te worden. Elke dag verschillende makelaarssites in de gaten houden en elke keer het weekend vrij houden… ik zat ook niet zo lekker in m’n vel en kon er maar moeilijk energie voor opbrengen. We namen een weekje vakantie en zouden daarna verder kijken.

Na een break van 2,5 week opende ik zelf weer de makelaarssites en trof daar een tophuis aan: toffe ligging, 4 slaapkamers en zelfs een echte tuin! Op het Noorden, maar hey: je mag tegenwoordig niet te veeleisend zijn. We regelden snel een bezichtiging en namen ook de oudoom van mijn vriend mee voor een extra paar ogen. We voelden dat dit een kanshebber was!

Mijn vriend de excelnerd ;-)

Inmiddels had m’n vriend een volledig excelbestand aangelegd met daarin alle informatie van de huizen die we hadden bezichtigd: locatie, oppervlak, vraagprijs en uiteindelijke verkoopprijs. Ook als we geen bod uitbrachten probeerden we na een bezichtiging altijd te achterhalen voor welk bedrag het huis verkocht was, zodat we op die manier een beetje konden inschatten wat de gemiddelde vierkantemeterprijzen per wijk waren. Dan wisten we ook meteen hoeveel we moesten overbieden, want dat is ook in Antwerpen inmiddels aan de orde van de dag.

Door dit excelbestand konden we gemakkelijk ons tweede bod bepalen. Dit huis voldeed aan al onze eisen, maar had wel nog wat renovatiewerken nodig. We bedachten wat we er voor wilden geven als het tiptop in orde zou zijn, trokken daar de geschatte renovatiekosten van af et voilà: zo kwamen we op ons bod uit. Helaas werden we hier flink overboden, haha.

Een zoektocht zonder teleurstellingen

Toch hebben we daar nooit echt mee gezeten. Hoe fan we ook konden zijn van een huis, we hadden beiden niet echt een droomhuis voor ogen. We hadden bepaalde eisen, maar hoe dat huis er verder uit moest zien – daar waren we allebei flexibel in. We realiseerden ons ook goed dat dit ons eerste huis betrof. Om dan direct je droomhuis aan te schaffen… dat is maar voor weinig mensen weggelegd. Bovendien vonden we verschillende wijken en verschillende soorten huizen leuk. Doordat we niet 1 ideaalbeeld hadden van ons koophuis konden we ook altijd makkelijk ‘afstand doen’ van een huis dat aan onze neus voorbij ging. Er zou vast wel wat beters op ons pad komen.

Zelfs als we het huis al helemaal ingericht hadden en samen een nieuwe keuken hadden uitgezocht ;-). Ik weet eigenlijk niet hoe het komt dat we er allebei zo relaxed in stonden. Je hoort toch vaak dat mensen verliefd worden op een huis en als het ‘m dan niet wordt heel teleurgesteld zijn. Begrijpelijk, maar ik ben blij dat wij daar nooit last van hebben gehad.

De tweede huizenjacht dip

Naar mate de tijd verstreek en we steeds verder richting de zomer gingen merkten we 2 dingen op: er verschenen steeds minder huizen online, en de huizen die online verschenen kregen steeds belachelijkere prijzen. Ondertussen stond het nieuws in Nederland vol over de bizarre prijsstijgingen in de woningmarkt. Ook in Antwerpen merkten we dat huizen steeds duurder werden.

Begin juli zaten we er een beetje doorheen: we bezichtigden een huis dat eigenlijk aan al onze eisen voldeed, maar wel buiten de ring lag. Wilden we die concessie al doen? We zagen ook twee andere huizen die er van buiten tof uitzagen maar van binnen bijna uit elkaar leken te vallen. En dan vroegen ze alsnog de hoofdprijs. We kregen een beetje de indruk dat steeds meer mensen dachten ‘wat de gek ervoor geeft’, en hun huis gewoon voor een hoog bedrag op de markt gooiden. Onze huizenjacht begon steeds zwaarder te wegen en we kregen ook wat vaker irritaties en kleine ruzies.

Driemaal scheepsrecht?

Gelukkig stond er weer een break op de planning: we hadden een weekje vakantie in Italië geboekt. Er stond nog wel een bezichtiging op de planning. Die wilden we eigenlijk afzeggen omdat we al helemaal klaar waren met de huizenjacht, maar ja: we waren toch een beetje bang voor bad karma ;-).

Dus bezichtigden we het huis direct voor vertrek. We zijn letterlijk na de bezichtiging doorgereden naar Italië. Klein ‘probleem’: het huis was tof. Het voldeed aan al onze eisen en verkeerde ook nog eens in goede staat. We hoefden er eigenlijk niks meer aan te doen. Conclusie: dan moeten we hier een bod op uitbrengen toch? Het voelde een beetje gek omdat we op vakantie waren – we hadden eigenlijk niet verwacht dat dit huis een echte kanshebber was.

Terwijl we naar Italië reden hebben we nog de bank gebeld, om te vragen of mijn wisseling van job nog een probleem was. Toen dat niet het geval bleek hebben we vanuit Italië uiteindelijk per mail ons bod uitgebracht. Net als bij de vorige 2 biedingen begonnen we te dromen: ‘ooh, wat als we het huis straks hebben?’. Echter, voor het eerst bekroop ons ook een beetje een angstig gevoel: ‘shit, straks hebben we het??’. Alsof we nu voor het eerst een serieus bod hadden uitgebracht.

Het verlossende telefoontje

Anderhalve dag na het insturen van ons bod werd ik gebeld door de verkopers. Wij wandelden ondertussen al over de boulevard van een dorpje, samen met twee vrienden met wie we die dag hadden afgesproken. Ik weet niet meer precies hoe het gesprek ging, maar door de toon van het gesprek verwachtte ik een ‘helaas, pindakaas’ verhaal.

Niets bleek minder waar: we hadden het huis. Omg. Ik voelde een soort golf van euforie en stress tegelijkertijd door me heen stromen haha, ik wist niet of ik moest huilen of lachen. M’n vriend trok wit weg, haha. Ik ben achteraf heel erg blij dat we die dag met twee vrienden hadden afgesproken waardoor we gedwongen waren om gewoon een leuke, chille dag te hebben. Veel konden we op dat moment toch niet doen. Ik heb het zelfs expres pas aan het einde van de dag met vrienden en familie gedeeld, zodat het echt even kon bezinken. Want hallelujah, ik stond daar eigenlijk niet zo bij stil, maar een huis kopen (zeker je eerste huis) is eigenlijk zo’n grote happening in je leven?

En toen hadden we een huis?

Uiteindelijk hebben we later die week wel al contact gelegd met een notaris en zo het aankoopproces rustig in gang gezet. Het scheelde heel erg dat we goed contact hadden (en hebben!) met de verkopers van het huis. We whatsappten nog gewoon over en weer. Gelukkig hadden we de belangrijkste uitstapjes al gedaan voor dit nieuws, want de rest van onze vakantie hebben we vooral geluierd, wetende dat er een erg drukke periode aan zou gaan komen. Ergens durf je het nieuws ook nog niet TE hard van de daken te schreeuwen, want wat als er toch iets mis gaat?

Eenmaal terug in Antwerpen hebben we nog een stuk of 3 keer het huis bekeken. Zoals ik al zei: het is ZO raar om zoveel geld uit te geven aan zoiets belangrijks, en dan slechts 30 minuutjes te kunnen kijken? Elke keer dat we kwamen kijken leek het huis groter en mooier en zagen we weer iets nieuws. Het was zo fijn dat de verkopers ons dit gunden, ze zorgden ook elke keer voor feestelijke bubbels haha.

Tijd om te verhuizen!

En nu? Gisteren hebben we de hypotheek getekend. Het enige wat ons nu nog rest is het tekenen van de akte aan het eind van deze maand. Dan volgt de sleuteloverdracht en kan de verhuizing echt beginnen. M’n vriend heeft wederom een excelbestand gemaakt (love him) met daarin alle to do’s – ik zal ‘m komende maand delen voor iedereen die ook zo’n personal planner kan gebruiken. We beginnen al rustig met enkele dozen inpakken.

Voor ons nieuwe huis hoeven we voorlopig alleen te schilderen. Daar zie ik wel een beetje tegenop, alle afplak- en schildertips zijn welkom. Verder is het een kwestie van ons hele appartement inpakken en in ons nieuwe huis weer alles uitpakken. Ook niet zoveel zin in… haha. Maar ik kijk enorm uit naar december: dan is de huur van ons appartement opgezegd en wonen we dus echt in ons nieuwe huis!

Oktober is bij dezen omgedoopt tot ‘woonmaand’ op mijn blog. Deze maand houd ik jullie op de hoogte van onze verhuizing (met zowel persoonlijke blogs als praktische tips), deel ik m’n favoriete interieur shopping adresjes en neem ik jullie mee in de styling van ons huis. Goed om te weten: de foto’s in dit artikel zijn ter illustratie, ons eigen huis zal ik later een keer delen!