Hoera: mijn vierjarig emigratie-jubileum

Vandaag woon ik precies vier jaar in Antwerpen. Op 1 juli 2019 kregen m’n vriend en ik de sleutel van ons huurappartement en gingen we samenwonen. Daarmee emigreerde ik ook officieel van Nederland naar België. Achteraf had dat veel meer voeten in de aarde dan ik vooraf bedacht had. Vier jaar later is het tijd om de balans op te maken: hoe bevalt het in België? En: am I here to stay?

Een eindeloze citytrip

De zomer van 2019 was fantastisch: ik was afgestudeerd, m’n vriend en ik trokken in een gerenoveerd appartement in een nieuwe stad. Het voelde alsof de wereld aan m’n voeten lag. Die zoektocht naar een baan zou na de zomer wel komen: eerst genieten van mijn laatste zorgeloze zomer. De eerste weken van mijn emigratie voelden als een eindeloze citytrip. Doordeweeks was ik druk bezig met het inrichten van ons appartement (op mijn keukenuitzet na hadden we helemaal niks) en alle administratieve zaken regelen die komen kijken bij een emigratie. De weekenden zaten meestal vol met vrienden en familie die op bezoek kwamen.

Ik startte een blog over wonen in België samen met Shirley, die in hetzelfde schuitje zat. Hierop deelden we onze ervaringen en tips, maar ook leuke adresjes & hotspots voor Nederlanders die een dagje naar Antwerpen kwamen. Het ging eigenlijk best goed, dat nieuwe leventje beviel me wel!

De eerste keer heimwee

De eerste keer heimwee naar Nederland kan ik me nog exact herinneren: het was halverwege september, voor het eerst sloeg het weer om en was het grauw en grijs buiten. Daar ben ik sowieso extreem gevoelig voor, dat heeft meteen z’n weerslag op m’n humeur. Tel daar bij op dat mijn vriend op surftrip was met z’n vrienden, ik was dus voor het eerst helemaal alleen in Antwerpen. Veel vrienden had ik nog niet, en ik had ook nog geen baan gevonden. Het was dus best eenzaam. Bovendien was het een zondag: in België nog een vrij saaie dag omdat vrijwel alles dan gesloten is. Gelukkig vond ik een Albert Heijn die geopend was (sowieso, thank god voor Albert Heijn in België!!), er werden tot mijn vreugde kruidnootjes verkocht én BLØF schalde door de speakers. Heel even waande ik me weer in Nederland, en mijn heimwee was meteen verdwenen.

M’n draai vinden

Al vrij snel vond ik gelukkig een baan, waardoor ik me niet meer zo verveelde. Bovendien een leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen, dacht ik toen. Helaas was mijn eerste baan echt vreselijk. Ik weet dat je nooit slecht over je vorige werkgevers moet spreken (ik heb ze op LinkedIn niet eens vermeld, nieuwsgierige aagjes moeten maar door mijn blogarchieven spitten ;-)), maar dit was echt vreselijk. We maakten lange uren, officiële werktijden waren van 8:30 tot 17:00, maar vrijwel iedereen bleef tot minstens 18:00 zitten. Als ik een keer om 17:30 naar huis wilde werden daar vragen over gesteld. Ik moest élke mail laten tegenlezen en kreeg typische stagiaire-taken toebedeeld (waar niks mis mee is, als ik stagiair was geweest. Maar dat was ik niet). Maar het ergste: het waren zulke gemene, onaardige mensen. Bi-zar. Ik heb echt even getwijfeld of dit dan een cultuurverschil was. Gelukkig nam ik vrij snel ontslag en vond ik ook direct een nieuwe baan, met wel gezellige collega’s.

Werk is een belangrijk en groot onderdeel van je leven, en nog belangrijker voor emigranten. Je begint namelijk helemaal opnieuw, zonder netwerk. Je collega’s zijn dus voor het grootste deel je ‘sociale leven’ in het begin. Dan kunnen ze maar beter leuk zijn. Ik ben mijn eerste jaren in België best wat geswitcht van baan, het duurde even voordat ik mijn draai vond. Sowieso moest ik wennen van de switch van het freelance-leven naar terug in loondienst gaan. Destijds voelde dat best vaak als falen, inmiddels ben ik blij dat ik heb doorgezet. Daardoor wist ik heel goed wat ik wel en niet wilde, en werk ik inmiddels al 1,5 bij m’n droombaan!

De emigratiedip

Doordat mijn eerste baan niet zo lekker liep, zat ik totaal niet lekker in m’n vel. Ik ging heel erg aan mezelf en mijn keuze twijfelen: ik had in Utrecht zo’n leuk leven, met veel sociale contacten. M’n werk als freelancer was net een beetje van de grond aan het komen, mijn netwerk was groot. Had ik dat nu allemaal opgegeven?

Het schijnt een fenomeen te zijn: de emigratiedip. Meestal komt ‘ie zo’n 3 maanden nadat je geëmigreerd bent. De ‘wittebroodsweken’ zijn dan voorbij, het citytripgevoel maakt plaats voor heimwee en twijfel – soms spijt. Ik schreef destijds een openhartige blog over mijn emigratiedip, waar zulke lieve reacties op kwamen. Ik had er toen niet de energie voor om op te reageren, maar ik lees de reacties nog vaak terug. Mocht je toevallig zelf nu in deze situatie zitten, dan raad ik je sterk aan om de blog én alle reacties erop te lezen.

Na regen komt zonneschijn

Gelukkig komt ook de zon altijd weer op. Ik had die stomme baan dus vrij snel verlaten, maar had gelukkig binnen een maand ook weer een nieuwe baan. Met hetzelfde salaris, maar dan voor vier dagen in de week in plaats van full time. Boom! Dat was een ego-boost. Bovendien gaf me dat tijd en ruimte om toch een beetje te kunnen freelancen on the side. Want dat miste ik enorm. M’n emigratiedip verdween als sneeuw voor de zon, maar na nog geen 3 weken op mijn nieuwe werk kwam daar de volgende uitdaging: corona.

En toen kwam corona

Oh boy. In de week dat hier de lockdown werd aangekondigd, was mijn vriend wederom op surftrip, dit keer in Marokko. Ik keek dus in mijn eentje de persconferentie, die was aangekondigd voor 18:00 maar na telkens uitstellen uiteindelijk rond iets voor middernacht werd uitgezonden. Tijdelijk premier Wilmès begon in het Nederlands de lockdown en alle maatregelen op te noemen. Midden in haar relaas switchte ze ineens naar het Frans. Euhhhh? Ohja – België is tweetalig (of eigenlijk drietalig – ook Duits is een van de officiële landstalen). Omdat het een live persconferentie was, waren er geen ondertitels. Ondanks mijn 7 jaar Frans op de middelbare school, kon ik dit toch niet goed volgen. Gelukkig switchte ze weer terug naar het Nederlands. Ik vermoedde dat ze zichzelf gewoon vertaalde, maar dat was dus niet het geval. Ze heeft letterlijk de helft van haar toespraak in het Nederands gedaan, en de andere helft (precies waarin alle maatregelen werden genoemd) in het Frans.

Waar je in Nederland deze info direct op liveblogs opgesomd vindt, was dat hier dus ook niet het geval. Ik weet dat ik nu als verwende Nederlander klink, maar het irriteerde me mateloos. Ik heb echt gejankt van de stress en frustratie – waarschijnlijk vooral ook omdat ik weer alleen was en het allemaal zelf moest oplossen. Tel daar bovenop dat Marokko het luchtruim sloot en mijn vriend dus eigenlijk vast zat. Nederland en België zouden hun inwoners terughalen, maar uiteindelijk bleek België helemaal geen deal te hebben gesloten met Marokko. Met heeeel veel geluk vond ik een vlucht naar Amsterdam, en is mijn vriend toch thuis kunnen komen. Maar ik heb in die week wel even gedacht: Nederland heeft z’n zaken toch beter op orde dan België!

Emigreren tijdens een pandemie

Die coronatijd was raaar. Ook daar schreef ik blogs over. In België waren de regels een stuk strenger dan in Nederland. We mochten zelfs niet meer buiten op bankjes zitten. Een maand later, in april, werden de grenzen zelfs dicht gegooid! Ik denk dat ik daar oprecht wel een klein trauma aan heb overgehouden. Ik voelde me zo opgesloten. De grenzen waren letterlijk gebarricadeerd, of werden bewaakt door de politie. Het feit dat ik niet zomaar naar mijn vrienden en familie zou kunnen als er iets met hen zou gebeuren, maakte me best wel angstig.

Bovendien had je hier natuurlijk al die gare bubbelregels: je mocht maximaal met 5 mensen afspreken, en dat moesten dezelfde mensen zijn. Ik had niet eens 5 vrienden in België. Goed, die tijd was wel erg bevorderlijk om een goede band met mijn schoonouders op te bouwen ;-) want zij vormenden mijn bubbel.

Achteraf ben ik wel blij hoe België de pandemie heeft aangepakt. Ik kon hier eerder gevaccineerd worden dan in Nederland en na een strenge lockdown en vervolgens nog een tweede horecasluiting, ging het verder alleen maar bergopwaarts. Terwijl in Nederland winkels en horeca opnieuw voor een derde keer werden gesloten en er zelfs een avondklok kwam.

Toen ging de zon écht schijnen

In de nazomer van 2021 voelde het alsof het zonnetje écht ging schijnen. Er waren vrijwel geen coronaregels meer, ik had een nieuwe baan met veel leuke collega’s waar ik veel sociale contacten aan overhield. Er kwamen weer veel vrienden op bezoek en als kers op de taart kochten m’n vriend en ik een huis. Yes: mijn emigratie was for real. In België is de overdrachtsbelasting best flink, waardoor je niet zomaar een huis koopt om na een jaar weer door te verkopen.

Goed, kleine tegenvaller: ik werd ontslagen bij mijn werk omdat het financieel niet goed ging. Maar ook nu vond ik binnen no time weer een nieuwe baan, en dit keer écht mijn droomjob. De zomer van 2022 besloten we lekker in Antwerpen te vieren: voor het eerst maakte ik Antwerpen mee in volle glorie: mét lekker weer en mét vrienden om samen te genieten. Ik vierde mijn 30e verjaardag in onze eigen tuin en had meer dan 25 vrienden uit te nodigen – waarvan slechts 1 uit Nederland kwam. Yes: in korte tijd wist ik toch het tij te keren.

Am I here to stay?

Dus ja: Am I here to stay? Voorlopig wel ja. Ik krijg best vaak de vraag of we niet toch ooit nog naar Nederland zouden verhuizen. Ik sluit niks uit, maar ik zie daar nu geen reden toe. Ik voel me echt thuis in Antwerpen. Ik voel me zelfs niet meer 100% thuis in Nederland. Dat is soms ook wel het nadeel van emigreren: geen enkele plek gaat ooit nog als 100% thuis voelen. Een deel zit in Nederland, een deel in België. Ik heb nu meerdere plekken om van te houden.

Nog dagelijks loop ik tegen verschillen tussen België en Nederland aan. Echt wennen of aanpassen is het inmiddels niet meer, het is vooral grappig. Ik zie er vooral de voordelen van in. Het is gek dat ik nu al 4 jaar in België woon. Het voelt niet zo lang, maar ik vermoed dat corona daar een grote rol in speelt. Die hele coronatijd voelt sowieso als een vage brij in mijn herinnering. Dus wat mij betreft: op naar de volgende 4 jaar. En mocht je zelf twijfelen om naar België te emigreren… ik zeg doen! ;-)