Misschien wel de meest gestelde vraag toen ik naar België emigreerde: ‘ben je nu een Belg?!’ (inclusief heel wat flauwe grapjes over Samson en Gert). Maar nee, zo snel gaat dat niet. Wat ik wel ben? Een officiële ‘niet-Belg’, een van de ruim 150.000 Nederlanders in België (en daarmee de grootste groep ‘buitenlanders’ in België). Afgelopen zomer schreef ik al een terugblik op mijn eerste vier jaar in België, nu blik ik graag vooruit.
Am I here to stay?
In die terugblik gaf ik antwoord op de vraag ‘am I here to stay?’. Een definitief antwoord op die vraag zal misschien wel nooit komen, maar inmiddels voel ik me meer thuis in Antwerpen dan ooit. 100% thuis zal het nooit zijn, maar dat voelt Nederland inmiddels ook niet meer. Dat is het bitterzoete aan emigreren: wanneer je naar het buitenland verhuist, moet je accepteren dat je nooit meer helemaal ‘thuis’ zal zijn. Omdat een deel van jezelf altijd elders is. It can be hard to love and miss both. Maar de rijkdom om meerdere plekken je thuis te kunnen noemen, het liefhebben en kennen van mensen op meer dan één plek, is onbetaalbaar.
Mijn leven als Niet-Belg
Inmiddels voel ik mij redelijk goed geïntegreerd in België. Naast dat ik meer dan een handvol vrienden heb gemaakt, een ‘stamkoffiebar’ heb en zelfs bevriend ben met meerdere buren begint m’n leven aardig veel op mijn leventje in Utrecht te lijken. Ik ben op de hoogte van het Belgische nieuws, ik snap de Belgische politiek (of dan toch op dezelfde hoogte als mijn Vlaamse vrienden ;-)) en mijn Belgisch Nederlandse woordenschat wordt met de week uitgebreider.
Sterker nog: soms kom ik niet op typisch Nederlandse uitdrukkingen en flap ik er eerder ‘amai’ dan ‘jezus!’ (of jeetje, ook zo typisch Nederlands) uit. Ik ben heus nog wel op de hoogte van het Nederlandse nieuws, maar ik volg alles minder op de voet omdat mijn leven nu hier is, en ik hier wil investeren.
Van Niet-Belg naar Nederlander-Belg
En dat zette me aan het denken: als ik hier wil investeren, dan wordt het misschien tijd voor de volgende stap. Met andere Nederlandse vriendinnen die hier al enkele jaren wonen besprak ik het onderwerp ‘nationaliteit’. Nou ben ik nooit mega chauvinistisch geweest en hechtte ik niet mega veel waarde aan mijn nationaliteit, maar een emigratie laat je dingen vanuit een ander perspectief zien. Door op een afstandje naar mijn eigen land en volk (want ja, zo voelt dat echt nog wel) te kijken, vielen me dingen op. Dingen waar ik me aan ergerde (die eeuwige vergadercultuur! Altijd overal een mening over moeten hebben en een grote bek in het algemeen), maar ook een hoop dingen waar ik trots op ben en die Nederland gewoon best wel goed geregeld heeft.
Gek genoeg werd mijn nationaliteit ineens wél belangrijk voor me (en haal ik dus op koningsdag een tompouce, haha) en realiseerde ik me dat ik die nooit zou afstaan. Tegelijkertijd zou het hebben van de Belgische nationaliteit het cirkeltje rondmaken, en zou ik me écht op m’n plek voelen.
Een dubbele nationaliteit aanvragen
Even de feiten op een rijtje: is het nodig om de Belgische nationaliteit aan te vragen? Nope. Binnen de EU hebben we vrij verkeer van mens en goederen, waardoor ik hier prima als Nederlander mag wonen. En zoals ik al zei: mijn Nederlandse nationaliteit opgeven zou ik sowieso niet doen. Gelukkig kun je een tweede (ook wel dubbele) nationaliteit aannemen. België doet daar niet zo moeilijk over, Nederland is er minder fan van (ja, ook voor Wilders al). Maar er zijn opties, bijvoorbeeld door te trouwen. De belangrijkste overwegingen? Naast dat ik me nog meer ‘geland’ zou voelen (nee, ik ben hier echt niet op een uit de hand gelopen citytrip), zou ik dan ook mogen stemmen. Toch wel belangrijk om mee te mogen bepalen waar mijn belastinggeld naartoe gaat. En ik geloof dat de schenkbelasting voordeliger is in België, haha. Maar het is dus vooral een gevoelsding.
Ik ga het de komende tijd eens uitzoeken. Ik kom sowieso pas in aanmerking nadat ik 5 jaar in België heb gewoond, en dat is volgend jaar zomer pas. Mocht je toevallig in dezelfde situatie zitten of voor dezelfde keuze hebben gestaan, dan ben ik heel benieuwd naar jouw ervaring. Deel ze vooral in de comments.
Dit bericht heeft 9 reacties
Interessant. Wij hebben na 12 jaar I in Zwitserland bewust de zwitserse nationaliteit geboten, omdat we wilden stemmen kunnen en vooral met de referenda. Een dubbele nationaliteit is voor ons niet mogelijk, maar we willen hier ook voor altijd blijven. Want Nederland is na 25 jaar een vreemd land geworden.
Ah, ja na 12 jaar ben je ook wel redelijk zeker van je zaak he? Als je echt 100% zeker weet dat je ergens anders wil wonen, dan vind ik het ook wel een fijne/goede gedachte om die nationaliteit aan te nemen. Nu na 5 jaar voelt dat voor mij nog echt te vroeg, dus vind ik een dubbele nationaliteit logischer.
Geen eigen ervaring maar wel van een hele andere kant. Mijn broertje woont al meer dan 15 jaar in België. (Langer in België dan in Nederland) en hij had het er laatst over de mogelijkheid tot Belg worden. En tot mijn grote verbazing vond ik dat helemaal geen fijn idee. Ik ben niet erg chauvinistisch, ben ook helemaal niet zo blij met Nederland na de uitslag van de verkiezingen maar het idee dat hij een andere nationaliteit zou hebben…. Misschien juist na de uitslag van de verkiezingen en de hele rechtse trend in Europa. Het idee dat hij altijd nog een ‘land’ zou hebben om naar terug te keren waar ik dan ook zit. Wat echt nergens op slaat want zijn partner heeft dan weer een andere nationaliteit (geen Belg) en die moet dan natuurlijk ook mee komen. Mooiste zou inderdaad een dubbele nationaliteit zijn. Maar was echt verbaasd over mezelf dat die opmerking toch zoveel opriep bij mij en ook mijn ouders. Terwijl ik ook echt niet verwacht dat hij ooit nog terugkeert naar Nederland en waarom ook?
Oh maar ik snap je wel hoor, het is echt een gevoelsding! Zoals ik al schreef ben ik helemaal niet zo chauvinistisch, maar ik zou ook nooit mijn Nederlandse nationaliteit willen opgeven hoor! Ik overweeg enkel de Belgische nationaliteit als tweede nationaliteit aan te nemen ;-)
Ik woon al ruim 13 jaar in het buitenland, maar in een land waar je (nog) geen dubbele nationaliteit mag hebben, dus voorlopig houd ik het bij alleen mijn Nederlandse paspoort, want die wil ik net als jij niet opgeven. Er ligt wel een wetsvoorstel om dubbele nationaliteit toe te staan, als dat erdoor komt wil ik het wel gaan doen, want vind het wel fijn om hier ook te mogen stemmen. Maar wie weet ben ik tegen die tijd ook wel niet meer hier, weet nog niet zo zeker wat mijn toekomst allemaal gaat inhouden…
Interessant om te lezen dat dit bij meerdere mensen speelt!
Mijn vriend (uit Roemenië) heeft na 8 jaar in België de Belgische (dubbele) nationaliteit aangevraagd. Hij moest aantonen dat hij hier al een tijdje werkte en ook een bewijs van Nederlandse kennis afleveren. Daar heb je als Nederlander allemaal geen last van We hebben nu ook het proces opgestart om ons 2-jarig zoontje de Roemeense nationaliteit te geven, je weet maar nooit dat hij ooit voetballer wordt en net niet goed genoeg is voor de Rode Duivels, maar in Roemenië met open armen ontvangen wordt!
Hahaha that’s the spirit! Ik zou het eigenlijk ook wel fijn vinden als mijn vriend dan de Nederlandse nationaliteit aanneemt als tweede nationaliteit, en ons eventuele toekomstige kind dan ook een dubbele nationaliteit geven.
Pingback: Dit was november • linda's journal